کار طلبگی کار انبیاء است

تاریخ ارسال:ش, 09/18/1396 - 22:13
اخلاق مبلغ
آیت الله‌ العظمی‌ مظاهری

از نظر قرآن، تبلیغ دین کار انبیاء است. قرآن می فرماید: «الذین یبلغون رسالات الله و لا یخشون الا الله»؛ (احزاب/39) لذا ما طلبه ها کارمان کار انبیاء است. چیزهایی مترتب بر این تبلیغ ماست که باید خیلی مواظب آن باشیم. اولی آن خلوص است. قرآن می فرماید: «الذین یبلغون رسالات الله و یخشون و لایخشون الاالله»؛ این خلوص داشتن در تبلیغ شرط اساسی است. من گمان می کنم که همه ما این خلوص را داریم ولو این که العیاذبالله برای پول منبر برود ولی وقتی نشست روی منبر و بسم الله گفت تا آخر که می گوید والسلام علیکم، این مقدار دیگر باید مال خدا باشد ولو در مقدمات آن دواعی دیگری باشد.
آن چه من از شما تقاضا دارم این است که غیر از خدا در تبلیغ شما نباشد. ما که طلبه هستیم باید از نظر دنیا اداره بشویم، شکی نیست؛ اما این جوری نباشد که این در زندگی هدف و داعی بشود. هدف چیزی نباشد جز تبلیغ دین، جز رضایت خدا.
این اسلام خیلی عزیز است پیش خدا به اندازه ای عزیز است که حاضر است امام حسین علیه ‌السلام را فدایش بکند. لذا وقتی اسلام این قدر عزیز است، حالا اگر هدف شما چیزی جز تبلیغ اسلام نباشد، خدا شما را عزیز می کند.
شما اخلاص در تبلیغ داشته باش، ولی حکومت بر دل ها و تأثیر در گفتار، دیگر دست ما نیست. قرآن می گوید اگر این تأثیر را می خواهی، نیاز به تقوا، خلوص و ایمان است.
اگر بخواهید کلام شما مؤثر باشد، باید متقی باشید و طبق گفتارتان عمل کنید. باید حرف ها از دل بلند شود. حالا وقتی خلوص باشد، دیگر همه چیز می آید. وقتی منبر رنگ خدایی پیدا کند، معلوم است که تأثیر بسزایی دارد، جاذبه بسزایی دارد. دیدم بعضی افراد را که اصلاً نمی توانند صحبت بکنند، ولی به اندازه ای جاذبه دارند که یک تحول در جلسه پیدا می شود. این تحول ها از خلوص سرچشمه می گیرد آیه دارد «سیجعل لهم الرحمن ودّاً». این شرط اول برای مبلغ است.
تذکر دیگر این است که منبر و محراب یک ابهت و قداستی دارند که باید نزد ما محفوظ باشند. ما در مسجد سلماسی به حضرت امام قدس ‌سره اصرار می کردیم که برای درس روی منبر بنشینند ولی قبول نمی کردند. بالاخره بدون اجازه یک منبر درست کردیم و گذاشتیم در همان جایی که ایشان می نشستند آن روز وقتی که آمدند ناگهان با منبر روبرو شدند! دیگر اقتضا می کرد تا روی منبر بنشینند، اما به اندازه ای ناراحت شد که یک تحول عجیبی در جلسه پیدا شد. بعد یک جمله فرمودند که وقتی مرحوم نایینی رفتند منبر، گریه کردند و فرمودند من کجا و منبر کجا! این جا، جای پیغمبر صلی‌ الله‌ علیه ‌وآله ‌وسلم است؛ این جا، جای ائمه طاهرین علیهم‌ السلام است. محراب هم همین است، محراب یعنی محل حرب با شیطان و نفس اماره و این که عدهای از محراب و اقامه جماعت فرار می کنند، دلیلش همین است. بالاخره باید مواظب باشیم تا این ابهت منبر و محراب شکسته نشود.
مسئله دیگر در تبلیغ این است که انسان روی منبر باید با فکر و عقل سخن بگوید و همیشه قبل از آن که به منبر برود، بگوید خدایا! آن سخنانی که رضای تو در آن است را بر زبانم جاری بفرما.
انصافاً باید وقتی روی منبر نشستیم عقل مان کار کند. این عقل اگر نباشد، بعضی اوقات حرفی گفته می شود که اوضاع را به هم می زند. این که هرچه می دانیم را می توانیم بگوییم که درست نیست؛ بلکه لیس کلما یعلم یقال. خیلی چیزها را آدم می داند اما نمی شود گفت. باید ببینیم پای منبر ما چه کسی نشسته و چه چیزی به کارشان می آید.
تقاضا دارم مواظب زبانتان باشید. تقاضا دارم مواظب قبل و بعد منبر باشید. بالاخره فصاحت و بلاغت در کلام باید حفظ شود؛ فصاحت یعنی خوب حرف زدن و بلاغت یعنی حرف خوب زدن. اما مهم تر از فصیح و بلیغ سخن گفتن، ادب ما در گفتار است. باید در گفتارمان مؤدب باشیم. بعضی اوقات دیدم برای خاطر این که مردم بخندند، یک شوخی های رکیکی روی منبر می کنند! یک شوخی هایی که حتماً اشکال شرعی پیدا میکند؛ اصلاً شوخی کردن در منبر یعنی چه؟ یک پیرمردی به من گفت: حدود پنجاه سال منبر رفتم ولی تا حالا هنوز از کلمه خر استفاده نکردم. مطلب دیگر این که منبر ما باید احکام شرعی داشته باشد، مردم احکام بلد نیستند. اگر یک واعظی باشد که مسئله گفتن برایش ننگ باشد، این خودش ننگ است. این که نشد ما باید برای مردم مسئله بگوییم و بالاخره منبر باید پر محتوا باشد یعنی مثل قرآن دارای اعتقادات باشد، دارای احکام و مطالب اخلاقی باشد. ان شاءالله
---------------------------------
تلخیص و تنظیم: علی اکبر بخشی

 

 

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • نشانی صفحه‌ها وب و پست الکترونیک بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
لطفا پاسخ سوال را بنویسید.

مطالب مرتبط