قرآن تاجی بر سر اهل آن است. ارتباط با قرآن، موجب بیداری شب و منظم شدن امور زندگی است. البته ارتباط با قرآن، یک سرّی دارد و آن این است که با قرآن سلطنت و هیبتی هست که آن کتاب، انتظار ندارد کسی که با او ارتباط پیدا کرده است، کارهای زننده انجام دهد یا تحت تأثیر شیطان و قوای غضبیه و شهویه باشد. اگر کسی خواست زیاده روی یا تندروی کند، قرآن، سلطنت خودش را می گیرد؛ اما اگر یک پرده کوچکی از تجلّی قرآن بر کسی نمایان شود، خودش را در مقابل سلطانی مهیب می بیند که حق ندارد در حضور او، یک مقدار، این طرف و آن طرف تر نگاه کند.[۱]
درک قرآن، زمانی حاصل می شود که انسان از تشتت افکار، اشتغال های باطل و وهن در افکار و افعال، بیرون بیاید. این درک است که در قبر به صورت زیباترین فرد و مأنوس ترین فرد می آید. یکی از چیزهایی که اهل برزخ و قبر با آن سر و کار دارند، همین است.
-----------------------
پی نوشت:
[۱] . در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است: فی قولِهِ تعالى : «الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ»: یُرَتِّلُونَ آیاتِهِ، ویَتَفَهَّمونَ مَعانِیَهُ، ویَعمَلُونَ بأحکامِهِ، ویَرجُونَ وَعدَهُ، ویَخشَونَ عَذابَهُ، ویَتَمَثَّلُونَ قصَصَهُ، ویَعتَبِرُونَ أمثالَهُ، ویَأتُونَ أوامِرَهُ، ویَجتَنِبونَ نَواهِیَهُ. ما هُو واللَّهِ بحِفظِ آیاتِهِ وسَردِ حُروفِهِ، وتِلاوَهِ سُوَرِهِ ودَرسِ أعشارِهِ وأخماسِهِ، حَفِظُوا حُروفَهُ وأضاعُوا حُدودَهُ، وإنّما هو تَدَبُّرُ آیاتِهِ، یقولُ اللَّهُ تعالى : «کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ مُبارَکٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ».
حضرت امام صادق علیه السلام درباره آیه: «کسانى که به آنان کتاب دادیم، آن را تلاوت مى کنند آن گونه که حق تلاوت آن است» فرمودند: آیاتش را روشن و شمرده مى خوانند، سعى مى کنند معانى اش را بفهمند، احکام و فرامینش را به کار مى بندد، به وعده اش امیدوارند، از عذابش مى ترسند، از داستان هایش سرمشق مى گیرند، از مثل هایش پند مى گیرند، امرهایش را به جا مى آورند و از نهى هایش دورى مى کنند. به خدا سوگند! حق تلاوت قرآن به حفظ آیات و پشت سر هم خواندن حروف و کلماتش و تلاوت سوره اى و مطالعه حواشى و هوامش آن، نیست. حروف و کلماتش را حفظ مى کردند و حدود و معانی اش را فروگذاشتند، بلکه به تدبّر و تأمل در آیات آن است؛ خداوند متعال مى فرماید: «کتابى است خجسته که سوى تو فرو فرستادیم، تا در آیات آن تدبّر کنند» (تنبیه الخواطر، ۲/ ۲۳۶).
---------------------
منبع : بنیاد هاد