شخصی به من می ‌گفت: یک جمله در زیارت ناحیه مقدسه است که نزدیک است من را دیوانه کند؛ آن جمله این است: «همسران ربوده شده». به او گفتم: «چنین جمله ‌ای نداریم». گفت: «خودم در این زیارت دیده ‌ام». او رفت و زیارت ناحیه مقدسه را آورد؛ جمله این بود:
السَّلَامُ عَلَى الْأَرْوَاحِ الْمُخْتَلَسَات‌‌‌؛[۱]
سلام بر آن ارواح ربوده شده.
مترجم، کلمه «الارواح» را «الازواج» خوانده بود و اشتباه ترجمه کرده بود. گفتم: این کلمه «الارواح» است نه «الازواج»؛ حفظ نوامیس الهی را خود حضرت سید الشهدا علیه ‌السلام تضمین کرده ‌اند. در مجلس یزید، نگاه یکی از مهمان‌ های او به فاطمه دختر حضرت سید الشهداء علیه‌ السلام افتاد و به یزید گفت: «یا امیرالمؤمنین! این کنیز را به من ببخش». فاطمه ترسید و فکر کرد آن شخص می ‌تواند چنین کاری را انجام دهد. حضرت زینب کبری علیهاالسلام به او تسلّی دادند و فرمودند: «خاطر خود را آسوده دار که چنین امری برای این فاسق، میسر نیست».[۲]
سخن حضرت زینب علیهاالسلام حقّ است. آن حضرت علم به قضایا دارند. اسباب ولایت، دست آن حضرت بود؛ نه اینکه همین ‌طور بدون پشتوانه صحبت کنند. کسی نمی ‌تواند بدون اینکه این چنین جایگاهی [ولایت] داشته باشد، این‌ طور محکم صحبت کند؛ با اینکه ایشان را به عنوان اسیر وارد مجلس کرده ‌اند.
جملات حضرت زینب علیهاالسلام نیز با عبیدالله بسیار عجیب است. عبیدالله خیلی شقیّ بود. خدا آیت الله بهاء الدینی قدّس ‌سرّه را رحمت کند؛ ایشان می ‌فرمودند: «نمی ‌دانید رضا شاه چقدر شقیّ بود! همان زمان را باید درک کنید، تا ببینید چقدر آدم عجیب و غریبی بوده است». فرمودند: «وقتی به قم می‌ آمد، مردم صف می ‌کشیدند تا از جلوی آن ‌ها ردّ شود. اگر عقرب، پای کسی را نیش می ‌زد، جرأت نداشت پابه ‌پا شود». عبیدالله هم همین‌ طور بود. خیلی شقی بوده است.
عبیدالله رو به امام سجاد علیه ‌السلام کرد و گفت: «اسم تو چیست؟» حضرت فرمودند: «علی بن الحسین». او گفت: «مگر خداوند، علی را نکشت؟» حضرت فرمودند: «برادری داشتم به نام علی ‌بن ‌حسین که مردم او را کشتند». ابن زیاد گفت: «بلکه خداوند او را کشت». حضرت فرمودند:
اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حینَ مَوْتِها وَ الَّتی‌‌‌ لَمْ تَمُتْ فی‌‌‌ مَنامِها؛[۳]
خداست که در هنگام مرگ، جان‌ ها را مى‌‌‌ گیرد و آن کسى که در هنگام خواب مرگش فرا نرسیده نیز روحش را مى‌‌‌ گیرد.
عبیدالله ناراحت شد و گفت: «هنوز شما بنی‌هاشم جرأت دارید با من حرف بزنید؟» بعد دستور داد: «او را ببرید و سرش را بزنید». حضرت زینب علیهاالسلام وقتی این جمله را از عبیدالله شنیدند، فرمودند: «ای ابن زیاد! اگر تصمیم به قتل او داری، مرا نیز به قتل برسان». [۴]
حضرت زینب علیهاالسلام اسباب ولایت را داشتند که این‌ طور صحبت می ‌فرمودند و اثر می‌ گذاشت.
--------------
پی نوشت:
[۱] . المزار الکبیر، ص ۴۹۸.
[۲] . فَنَظَرَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ إِلَى فَاطِمَهَ بِنْتِ الْحُسَیْنِ ع فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ هَبْ لِی هَذِهِ الْجَارِیَهَ فَقَالَتْ فَاطِمَهُ لِعَمَّتِهَا یَا عَمَّتَاهْ أُوتِمْتُ وَ أُسْتَخْدَمُ فَقَالَتْ زَیْنَبُ لَا وَ لَا کَرَامَهَ لِهَذَا الْفَاسِقِ‌‌‌. (اللهوف، ص ۱۸۷).
[۳] . سوره زمر، آیه ۴۲.
[۴] . ثُمَّ الْتَفَتَ ابْنُ زِیَادٍ إِلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ـ علیه السلام ـ فَقَالَ مَنْ هَذَا فَقِیلَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ فَقَالَ أَ لَیْسَ قَدْ قَتَلَ اللَّهُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ فَقَالَ عَلِیٌّ ـ علیه السلام ـ قَدْ کَانَ لِی أَخٌ یُقَالُ لَهُ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ قَتَلَهُ النَّاسُ فَقَالَ بَلِ اللَّهُ قَتَلَهُ فَقَالَ عَلِیٌّ ـ علیه السلام ـ اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِها وَ الَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنامِها فَقَالَ ابْنُ زِیَادٍ أَ لَکَ جُرْأَهٌ عَلَى جَوَابِی اذْهَبُوا بِهِ فَاضْرِبُوا عُنُقَهُ فَسَمِعَتْ بِهِ عَمَّتُهُ زَیْنَبُ فَقَالَتْ یَا ابْنَ زِیَادٍ إِنَّکَ لَمْ تُبْقِ مِنَّا أَحَداً فَإِنْ کُنْتَ عَزَمْتَ عَلَى قَتْلِهِ فَاقْتُلْنِی مَعَهُ فَقَالَ عَلِیٌّ ـ علیه السلام ـ لِعَمَّتِهِ اسْکُتِی یَا عَمَّهِ حَتَّى أُکَلِّمَهُ ثُمَّ أَقْبَلَ ـ علیه السلام ـ فَقَالَ أَ بِالْقَتْلِ تُهَدِّدُنِی یَا ابْنَ زِیَادٍ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْقَتْلَ لَنَا عَادَهٌ وَ کَرَامَتَنَا الشَّهَادَهُ. ثُمَ‌‌‌ أَمَرَ ابْنُ‌‌‌ زِیَادٍ بِعَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع وَ أَهْلِهِ فَحُمِلُوا إِلَى دَارٍ إِلَى جَنْبِ الْمَسْجِدِ الْأَعْظَم‌‌‌. (اللهوف، ص ۱۶۲).
-----------------
منبع: بنیاد هاد