والد گرامی (آیت الله ناصری حفظه ‌الله‌ تعالی) مى ‌فرمودند:
در ایامی که در نجف بودیم، روزی پیاده از نجف به سمت کربلا می ‌رفتیم. در مکانی برای خوردن غذا توقف کردیم. بعد از غذا به سمت کربلا حرکت کردیم که ناگهان دیدیم یک نفر عرب با یک چوب به دنبال ما مى ‌دود و می ‌گوید: «بایستید». آن عرب گفت: «آن نخ، نزد کدام یک از شما است؟» والد می‌ فرمودند: من اصلاً اطلاع نداشتم؛ ولی یکى از رفقا به آن عرب گفت: «نزد من است». مرد عرب گفت: «نخ را به من بده». چوب را هم بالا برده بود تا ما را در این بیابان بترساند. آن شخص، یک نخ از جیب خود بیرون آورد و به آن عرب داد.
والد فرمودند: «از دوست خود پرسیدم که این چه چیزی بود؟» او در جواب گفت: «این مرد با زن خود اختلاف داشت، زن او نزد من آمد و گفت: یک نخ به تو مى ‌‌دهم. آن را به ضریح حضرت ابوالفضل علیه ‌السلام ببندید، تا این مرد مرا اذیت نکند».
این زن به شوهر خود جریان نخ را گفته بود و شوهر آن زن، مطمئن بود که اگر این نخ به حرم حضرت عباس علیه‌ السلام برسد، بیچاره مى ‌‌شود. به خاطر همین، خود را با صدمه، رسانده بود که نخ را پس بگیرد. واقعیت همین است.

-----------------
منبع: بنیاد هاد