یکی از رسالتهای مبلغان، رساندن پیام دین به نقاط محروم و دورافتاده است. مناطقی که شاید جاده و مسجد و امکانات نداشته باشند، ولی چه بسا تشنه معارف اهلبیت باشند. شکی نیست که تبلیغ در مناطق دورافتاده، کار آسانی نیست؛ اما هر چه مبلغ، با اخلاص باشد و به رسالت خود بیندیشد و در فکر پر کردن خلا تبلیغی در مناطق نیازمند به تبلیغ باشد و در فکر تبلیغ آسان و راحت و ... نباشد، قادر به انجام اینکار خواهد بود.

قصد مبلغ با اخلاص از رفتن به مناطق محروم، و نیازمند  به تبلیغ، به خاطر رضای خداست. اینگونه مبلغی، این حدیث امام صادق(علیه السلام) را نصب العین خود قرار داده است که فرمود: «العَملُ الخالِصُ، الذی لا تُریدُ اَنْ یَحْمدَكَ عَلیه اَحدٌ اِلاّ اللهُ عزّوجلّ؛ عمل خالص آن است كه نخواهی كسی جز خدای عزوجل، تو را بر انجام آن كار بستاید.»[1]
مبلغ با اخلاص، منتظر تشویق و حمایت کسی نیست(البته باید حمایت شوند) و به رضایت خدای متعال در تبلیغ در مناطق دورافتاده می اندیشد، و به خاطر این موضوع، سختیها را بر خود هموار می کند.
خداوند اینگونه مبلغان را توفیق دهد.

پی نوشت:
1ــ الكافی، ج 2، ص 16