بعضی انسان ها اندوخته های باطلی دارند و قوانینی در نفوس آنها حاکم است که قوانین توحیدی نیست؛ ارزش هایی برای دنیا قائلند که حقیقی نیست. وقتی خداوند متعال، آن حکیم مطلق، همه دنیا را قلیل می شمارد،[۱] ما واقعاً چقدرمی توانیم این را بپذیریم؟! اهمیت امور دنیایی در نظر انسان، بیش از اندازه ای است که با آن، امور ضروری خود را رفع کند.
گاهی بر اثر دنیاطلبی به خصوص در حین غلیان شهوات، حالت جنون به افراد دست می دهد و به طور کلی ارزش ها و اولویت ها تغییرمی کند. یکی از موانع و سدهای بزرگی که بعضی گرفتار آن هستند، این است که در خیابان، فکر خود را هم نمی توانند حفظ کنند؛ به مجرد برخورد با یک فرد، قوه واهمه آنها تحریک می شود و به هم می ریزد. این ها آثار باطلی است که وجود انسان را فراگرفته است و تا زمانی که این آثار باطل در انسان هست، نمی تواند آزاد باشد.
این  موانع، قلب را شوره زار و لجن زار کرده است. زمانی حکمت در قلب می روید که این شوره زارها نباشد.
عده ای موفق نمی شوند نیم ساعت قبل از اذان صبح بیدار باشند. اگرهم موفق بشوند، آن قدر اضطراب روز بر آنها حاکم است که اگر چهار رکعت نماز نافله هم بخوانند، بهره ای نمی برند.
نگاه کنید حواریون ائمه علیهم السلام یا علمای بزرگ، نماز شب را به چه صورت می خواندند؟! مرحوم میرزا جواد آقا ملکی تبریزی قدّس سرّه وقتی از خواب بیدار می شدند، مدتی در رخت خواب، گریه می کردند. وقتی برای وضو می رفتند، گریه می کردند. وقتی برمی گشتند، گریه می کردند؛ اما این نماز شب، با نماز شبی که بعضی به جا می آورند خیلی متفاوت است؛ علت آن هم دنیاطلبی ها و اندوخته های باطلی است که انسان در گذشته و در طول روز، گرفتار و اسیر آنها است.
------------
پی نوشت:
[۱] . قُلْ مَتاعُ الدُّنْیا قَلیل.(سوره نساء، آیه ۷۷)
----------------
منبع: بنیاد هاد