علامه مجلسی قدس سره در کتاب بحارالانوار نقل می کنند:
در یکى از جنگ ها، تیری از طرف دشمن به عباد بن بشر که نگهبان بود زدند. او مشغول عبادت بود و چیزى نگفت. تیر دوم را هم که زدند، چیزى نگفت و نماز خود را به سرعت تمام کرد. عمار یاسر از خواب بیدار شد و به او گفت: «چرا مرا بیدار نکردى؟» او در جواب گفت: «مشغول قرائت سوره کهف بودم و نمی خواستم آن را قطع کنم و اگر از حمله دشمن به مسلمین نمی ترسیدم، نمازم را سریع نمی خواندم»۱
بعضی افراد چنین لذتی از قرآن می برند. اگر انسان در چینش عبارات قرآن دقت کند، درمی یابد آهنگى بر آن حاکم است که اگر کسى یک مقدار با آن آشنا شود به سرعت از دنیا، دل کنده می شود. منتهی انس باید به دل سرایت کند و مانند یک آتش، در سینه کار کند. نباید دل انسان، مرده باشد تا لذت قرآن را بتواند بچشد.
نمونه دیگر، زمانی است که مسلمان ها به حبشه رفته بودند و سوره مریم را براى پادشاه حبشه خواندند. او آن قدر تحت تأثیر قرار گرفت که از آن ها درخواست کرد یک مقدار توضیح در مورد اسلام بدهند. آنها مقداری از اسلام گفتند. پادشاه گفت: «شما را به هیچ کس تحویل نمی دهم. مثل بقیه مردم، آزاد باشید»۲ لحن و سبک آیات اولیه سوره مریم، حالت خاصی دارد.
همه مشکل ما در تشتّت قوه وهمیه است که با قرائت قرآن، می شود آن تشتت را کم کرد؛ قواى وهمى را منسجم نمود و از تخیّل بیرون آمد.
- -------------

پی نوشت ها:
۱) . بحارالانوار، ج۲۲، ص۱۱۶
۲) . المیزان، ج۳، ص۴۲۷
----------------
منبع: بنیاد هاد