اگر انسان در زندگی، بعضی مراعات ها را نکند، به جایی می رود که اختیار از دستش گرفته شود؛ بیماری اضافه می شود، بی توفیقی اضافه می شود، توفیقات درس و علم می رود، توفیقات بیداری شب می رود و محبت دنیا مضاعف می شود.

چه بسیار افرادی که قصد کنترل نفس خود را دارند؛ اما موفق نمی شوند. مثلا در غذاخوردن، با این که آگاه به مذمت پرخوری است[ اصول الکافی، ج‏۶ ، ص۲۶۹]، ولی آن قدر زیاده روی می کند که به مرگ، نزدیک می شود و باز هم دست برنمی دارد. یا این که در شهوترانی، آن قدر افراط می کند که نتیجه آن، عدم کنترل شهوت است. بعد از آن می گوید: عالَم، عالَم جبر است [و انسان نمی تواند خود را کنترل کند]. در حالی که عالَم جبر نیست؛ بلکه این شخص، مقدمه را رها کرده  است. راه اصلاح را باید از مقدمه شروع کرد. زمانی که در بطن مشکل افتاد، می بیند هیچ راه بیرون آمدنی نیست، و می گوید: این بخش، در اختیار من نیست. بله! الآن در اختیار تو نیست؛ ولی مراحل قبل از آن در اختیار تو بود و خودت را گرفتار کردی. کسی که می خواهد خودش را از یک ساختمان چندطبقه رها کند، اگر وسط راه پشیمان شود و بگوید: نجات یافتن در اختیار من نیست، آیا وسط راه، نجات پیدا می کند؟ اگر همین الآن بخواهی از مشکل شهوت، نجات پیدا کنی، گاهی نمی شود؛ ولی راه هایی – مانند روزه گرفتن – برای بیرون آمدن از این مشکل وجود دارد.
اگر انسان در زندگی، بعضی مراعات ها را نکند، به جایی می رود که اختیار از دستش گرفته شود؛ بیماری اضافه می شود، بی توفیقی اضافه می شود، توفیقات درس و علم می رود، توفیقات بیداری شب می رود و محبت دنیا مضاعف می شود. اگر این ها را قدر ندانست و به سمت اصلاح این امور حرکت نکرد، در مراتب بعدی دچار مشکلات بیشتری می شود. گرفتاری ها انواع و اقسام دارد؛ ولی عموم مردم به این نوع مشکلات گرفتار هستند. مواقعی که خودش کوتاهی و اهمال می کند، توفیقات را از دست می دهد؛ زمان را از دست می دهد و به صفاتی گرفتار می شود که دیگر نمی تواند آن  ها را ترک کند. اگر به مراحل و مقدمات قبل برگشت و راه اصلاح آنها را پیش گرفت، خوب می شود و متوجه می شود که مشکلاتش کمتر می شود؛ اما اگر شهوت رانی را ادامه داد و یک مقدار هم اضافه کرد، بار او همین طور سنگین می شود. بار که سنگین شد، در مرحله بعد، دچار یک بلا یا بیماری خطرناک یا دچار سختی های شدید دیگر می شود.
---------------
منبع: بنیاد هاد