خداوند متعال درباره حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید:
وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْراهیم؛ [سوره شعراء، آیه ۶۹]
خبر ابراهیم را براى آنان بخوان .
در آیات بعدی از قول حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید:
الَّذی  خَلَقَنی  فَهُوَ یَهْدین  وَ الَّذی هُوَ یُطْعِمُنی  وَ یَسْقین؛ [سوره شعراء، آیه ۷۸ و ۷۹]
همان پروردگارى که مرا آفریده و هدایت مى  کند و هنگامى که بیمار مى  شوم مرا شفا مى  دهد.
در این آیه، مرتبه توحیدی عالی را برای حضرت ابراهیم علیه السلام بیان می  کند. رزق دست خداست، همه هم این حرف را می  زنند؛ اما این چینش عبارات که آن حضرت، هم اطعام و هم سقایت را به طور مستقیم، مستند به حق تعالی کرده است، فراتر از آن چیزی است که مردم با زبان می  گویند.
حضرت ابراهیم علیه السلام این جملات را که فرموده است، اینطور نبوده که توجّهی به اسباب و ادوات نداشته یا بدون اسباب، به دستش می رسیده است؛ منتهی آن حضرت، ظهور و تجلّی حق را آن قدر به رأی العین می  دیده که سببیّت اسباب ظاهری را ضعیف می  بیند.
آن حضرت حتی خنده و گریه را به خداوند متعال استناد می دهد.[ سوره نجم، آیه ۴۳] اگر کسی موحد نباشد، نمی تواند استناد این ها را مستقیم به حق تعالی ببیند؛ یعنی این گونه نیست که حضرت ابراهیم علیه السلام بدون سبب بخندد یا بدون سبب گریه کند؛ بلکه توجّهی به سبب ندارد و آن ها را از حق تعالی می   بیند.
اگر کسی در مجلسی وارد شد و مثلاً برای روضه حضرت سیدالشهداء علیه السلام گریه مفصّلی کرد، ممکن است فقط روضه خوان را ببیند، گر چه آن نیّت  ها هم در ذهنش متمرکز باشد؛ امّا ممکن هم هست که توجّه توحیدی  اش آن قدر بالا باشد که تأثیر سبب اصلی [خدا] را از اسباب دیگر، قوی تر ببیند.
این است نهایت توجّه توحیدی که همه امور را حتی خنده و گریه را، قبل از استناد به اسباب ظاهری خودش، به حق تعالی مستند می  کند.
-----------------
منبع: بنیاد هاد