..طهر حقیقی، دور بودن از هر دنس و پلیدی است و هرچه عامل شود انسان از طهر حقیقی دور شود، نجس است...

قبله ایران، حضرت ثامن الحجج، آقا علی بن موسی الرّضا المرتضی(صلوات اللّه و سلامه علیه و علیه آلاف التّحیة والثّناء) می فرمایند: «الإمامُ مُطَهَّرٌ مِنَ الذُّنُوبِ» . وقتی امام از زلّات دور بود، طبیعی است از هر چه گناه است، طاهر می شود.
درحقیقت به چیزی «طُهر» می گویند كه اجازه كوچكترین نجاستی در آن وجود نداشته باشد و در این صورت است که طاهر می شود. «مُطَهَّرٌ مِنَ الذُّنُوبِ» یعنی اصلاً هیچ چیزی كه حتّی عامل نجاست جزئی هم باشد، در معصومین(علیهم صلوات المصلّین) نیست.
گناه، نجس است. نجس به چه معناست ؟ نجس یعنی آن پلیدی ای كه دور شدن از حقیقت طهر - نه از ظاهر طهر - را به وجود بیاورد. ما یك ظاهر طهر داریم و یك حقیقت طهر. این هم كه اصطلاحاً می گوییم: فلان شیء نجس شد یا نشد، برای این است که گاهی می بینید از حقیقت طهر دور شده است، امّا نجاست در آن غالب نیست؛ مثلاً اگر مقداری بول در آب كر بریزد، صورت ظاهر فقهی این است كه نجس نیست، امّا در حقیقت نجس است.
طهر حقیقی، دور بودن از هر دنس و پلیدی است و هرچه عامل شود انسان از طهر حقیقی دور شود، نجس است. مثلاً خود بول پلیدی است و میكروب دارد، حال اگر در آب كر ریخته شود، صورت ظاهر نجس نیست امّا در حقیقت نجس است. نجس نیست از باب این  كه آب بر آن غالب است، نجس هست از باب این  كه «حَقیقةُ الشَّیء فِیهِ دَنَسٌ وَ هُوَ نَجس» - در این بحث باید تأمّل كرد.
پس امام «مُطَهَّرٌ مِنَ الذُّنُوبِ» است؛ یعنی نجاست و پلیدی ها ولو به ذرّه ای در او نیست.
حال، ذنب چیست؟ ذنب، حركت فكر به سوی عمل در هر نوع خطایی است؛ یعنی تا در فكر باشد ذنب نیست، امّا همین که حركت كرد ذنب می شود. لذا بین عرفا بحثی است كه ذنب را به ذنب اوّلی، ثانوی و حقیقی تقسیم می کنند. آن چه كه در دیدگاه مردم ذنب نیست، برای عصمت كامله، اولیاء و اصفیاء الهی ذنب است؛ چون همان طور که گفتیم در واقع ذنب حركت است و آن ها حتّی این حركت را هم ندارند.
ذنب در حقیقت مابین حرکت و عمل است؛ یعنی هم حرکت و هم عمل. منتها ما امروزه عمل را ذنب می گیریم و حركت را محسوب نمی کنیم امّا امام حتّی آن حركت را هم ندارد.