انسان باید کانال دلش را پاک کند. حضرت عیسی علیه السلام فرمودند: دیگران می‏ گویند زنا نکنید؛ من می‏ گویم فکرش را هم نکنید.[۱]
درست است که ما را به سبب خیال های فاسد، به جهنم نمی ‏برند؛ اما ما از بسیاری معارف محرومیم، چون این گونه افکار، خوراک دل ماست و شبانه روز از ذهن ما ردّ می‏ شود. قطعا صورت حضرت بقیت الله روحی له الفداء در دلی که دائما مشغول به خیالات فاسده در باب شهوت و غضب باشد، تجلّی نمی‏ کند. صفحه دل انسان مانند آینه ای است که باید آن را پاک کرد تا در آن، عکس ‏های نورانی اهل بیت علیهم السلام تجلّی کند؛ چه در خواب و چه در بیداری. زشت ‏ترین حالات – که گاهی ما با داشتن آن حالات، انتظارات بالایی هم در رسیدن به معارف و تقرّب به اهل بیت علیهم السلام و زیارت امام زمان علیه السلام داریم – اشتغال نفوس و خیالات به صحنه ‏های شهوی است. بعضی در توجیه این حالت می‏ گویند: در اختیارم نیست! چشمم افتاد! در حالی که خداوند، انسان را به گونه ای آفریده است که می‏ تواند در خیابان راه برود و سرش هم بالا باشد، ولی به صحنه‏ ای که مورد رضای خدا نیست، هیچ توجهی پیدا نکند.

ارتباط درک لیله القدر با پاکی چشم
 خدا آیه الله مولوی را رحمت کند. ایشان می‏ فرمودند: من بچه بودم، از خدا خواستم حقیقت لیله القدر را متوجه شوم. مدتی به امام رضا علیه السلام التماس کردم تا اینکه یک روز در حرم بودم، گویا از ناحیه آن حضرت در دلم افتاد که: اگر می‏ خواهی ماه رمضان امسال، حقیقت لیله القدر را درک کنی، چشمت را پاک کن. می فرمودند: به همین اشاره‏ ای که از آن ناحیه شد، چشم هایم را مواظبت کردم.
پاکی چشم، مربوط به لیله القدر است؛ به این دلیل که در روایت نقل شده است: لیله القدر، حضرت صدیقه طاهره علیها السلام است.[۲] برای پیوند و ارتباط با حضرت زهرا علیها السلام مرتبه‏ بالایی از طهارت، لازم است. دلی که آلوده است نمی تواند یاد صحیح از حضرت زهرا علیها السلام داشته باشد. انسان باید خیلی پاک باشد تا وقتی که «یا فاطمه الزهرا» می‏ گوید، یک خبری بشود.
آیه الله مولوی رحمه الله  علیه در ادامه می فرمودند: من بعد از اینکه در حرم امام رضا علیه السلام آن جمله به دلم افتاد، مراقبت از چشمانم را شروع کردم. مدّتی طول کشید تا اینکه به تدریج حس کردم حالتی به من دست داده که در اجتماع، توجهی به غیر ندارم. ایشان مثالی می‏ زد و می فرمود: شما وقتی به آینه نگاه می کنی، اگر توجهت به این باشد که فقط صورت خود را در این آینه ببینی، اگر پشت آینه خطوطی هم باشد، اصلاً متوجه آن خطوط نمی شوی؛ چون تمام توجهت فقط به صورت خودت بوده است. بالعکس اگر تمام توجهت به سمت آن خطوط برود، چه بسا یک چیزی در صورتت باشد که متوجه آن نشوی.
گاهی یک حالی به انسان دست می‏ دهد که در اجتماع حرکت می کند و همه را دیده است؛ ولی صحنه ‏های نامناسب یا حرام در دلش هیچ تأ‏ثیری نگذاشته است؛ چون توجهی به آن ها نداشته است؛ بلکه توجهش به ذکر خدا و یاد خدا بوده و مراقب چشمش بوده است.

بعد ایشان فرمودند: این است معنای این آیه شریفه:
قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِم؛‏[۳]
به مؤمنان بگو: چشم هاى خود را [از نگاه به نامحرمان] فروگیرند.
حالت «غضّ بصر» همین است که نگاه می‏ افتد؛ اما ضرر نمی‏ کند. این ضرر، از درون دل خود آدم می جوشد و همه‏ ضرر به خاطر چشم نیست. چشم، کانال انتقال است. شما فکر می‏ کنید یک نفر که چشمش را از دست داده، گناه و معصیت نمی‏کند؟ او هم می‏تواند آلوده باشد. چرا ما ریشه را اصلاح نمی ‏کنیم که چشممان هم راحت باشد و هیچ صحنه خلاف رضای حق تعالی در آن نیافتد.
باید به این مسأله مطمئن باشیم که اگر قرار باشد چشمی در خواب یا بیداری به صورت و جمال حضرات معصومین علیهم السلام بیفتد، باید طهارت داشته باشد. برای آن بزرگواران تفاوتی نمی کند؛ این دوری به خاطر خود ما است.

عفت و نجابت زنان
 همچنین مرحوم آیه الله مولوی قدس سره می ‏فرمودند: مشهد یک قلعه بود که کوچه ‏های تنگ و باریکی داشت. مردها که در کوچه رفت و آمد می کردند، رسم بر این بود که اگر یک زن با مردی روبه رو می شد، رو به دیوار می ‏کرد و می‏ نشست تا آن مرد ردّ شود. این کار یک دنیا نجابت، عفت و پاکی بود. ایشان می فرمودند: یادم هست در سنین کودکی دستم در دست پدرم بود و از کوچه‏ ای ردّ شدیم. یک زنی ایستاد و روی خود را به دیوار کرد. وقتی ردّ شدیم، پدرم به من گفت: «لا اله الا الله! آخر الزمان شده است. دیگر زن ها نمی ‏نشینند و روی خود را به دیوار کنند؛ بلکه می ایستند». واقعا مسأله عجیبی است که زن ها تا این حدّ مراعات می کردند و این مراعات ها برای ذریه و نسل آینده آن ها نیز بسیار تأثیرگذار است.

پی نوشت:
———————————
[۱]. اصول کافی، ج۵، ص ۵۴۲.
[۲]. تفسیر فرات کوفی، ص ۵۸۱.
[۳]. سوره نور، آیه ۳۰.
-------------------------------
منبع : بنیاد هاد