در حالات معنوی، بین حال و نور مطلق و بین حال و تقرّب، همسایگی هست. اگر انسان، بر قواعد مسلط باشد، می‌ تواند نزدیک ‌ترین مسیر را طیّ کند. بسیاری از ما به دلیل عدم شناخت اسباب، خیلی زمینه ‌ها را از دست می ‌دهیم؛ مثلا تأثیر‌پذیری مکان از عبادت و ذکر، امری مجرّب و طبق قاعده است؛[۱] لذا اگر در مکانی که عبادت و ذکری انجام گرفته است، جلسه غفلتی برپا شود، آثار آن مکان از بین می‌ رود. آیه «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاهَ»[۲] اشاره به همین مطلب دارد که این افراد، نمازی را که خوانده بودند ضایع کردند. نمازی که انسان به جا می‌ آورد، گاهی یک صدای موسیقی، یک جلسه لهو و لعب و یک معصیت، نورِ فضا را از بین می ‌برد و زمین، استعدادش را از دست می ‌دهد؛ حتی دعا در مکانی که محل نماز بوده است، زودتر مستجاب می‌ شود.
خداوند مرحوم آیت الله کشمیری قدس ‌سره رحمت کند؛ می ‌فرمودند: «فرزندان مرحوم سید احمد کربلایی قدس‌ سره من را به خانه ایشان بردند». یکی از فرزندان ایشان به من گفت: «آقا! آیا می‌ دانید جایگاه نماز و عبادت پدرم کجا بوده است؟» مرحوم آیت الله کشمیری قدس‌ سره فرمود: «یک دور در خانه زدم و گفتم جایگاه نماز پدر شما در این اتاق بوده است». او گفت: «بله، در همین اتاق بوده است». ایشان فرمودند: «رفتم داخل اتاق و گفتم: این قسمت اتاق است». او گفت: «بله؛ دقیقاً جایگاه نمازشان اینجا بوده است».
------------
پی نوشت:
[۱]. همان طوری که این مطلب از فحوای بعضی از روایات استفاده می شود؛ مانند: «إِذَا اشْتَدَّ عَلَیْهِ نَزْعُ‌ رُوحِهِ‌ فَحَوِّلْهُ إِلَى الْمُصَلَّى‌ الَّذِی کَانَ یُصَلِّی فِیه»؛ «زمانی که حال محتضر، شدت گرفت او را به مکانی که در آن نماز می خوانده منتقل کنید» (بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۲۳۴).
[۲]. سوره مریم، آیه۵۹
------------
منبع : بنیاد هاد