تعاریفی که برای رسول خدا صلی الله علیه و آله در قرآن آمده، از تعاریف تمام انبیاء بالاتر است؛ فقط دقّت می خواهد. خداوند می فرماید:
وَ ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ رَمى؛  [۱]
و آن گاه که تیر مى انداختى، تو تیر نمى  انداختى؛ خدا بود که تیر مى انداخت.
در تفسیر می گویند: معنای آیه این است که: «خداوند، آن را به هدف رسانید» و همین طور مطالبی اضافه می کنند تا با عقل سازگار باشد؛ ولی تعبیر، این است که این تیری که پرت کردی، شما نبودی؛ خدا بود. می توانست بگوید: «و لکن الله اصابه الی الهدف». خداوند متعال در این آیه به مقام فنا اشاره دارد؛ یعنی شما در عین این که شما هستی، ولی شما نیستی؛ یعنی یک بار استناد رمی را برای رسول خدا ثابت می کند و یک بار همان را نفی می کند و به خدا استناد می دهد. یعنی حرکات، آینه  ای از اراده حق است و هیچ چیزی از خودت نبوده است. 
إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْیٌ یُوحى؛[۲]
گفتار او چیزى جز وحى که به او نازل مى  شود، نیست.
این آیه درباره گفتار رسول خدا صلی الله علیه و آله است، و آیه مورد بحث درباره اعمال و رفتار آن حضرت است.
 —————
پی نوشت:
[۱]. سوره انفال، آیه ۱۷.
[۲] . سوره نجم، آیه ۴.
--------------
منبع: بنیاد هاد