شا کله

مردم، شا کله هایی دارند  که طبق شا کله های خودشان برداشت می  کنند، تصمیم می گیرند و عمل می  کنند. این  که نگرش انسان، توحیدی باشد،  کار آسانی نیست.  کسی  که ساختار ف کری  او مادّی است، بالأخره برداشت او هم مادی است و فقط همان برداشت را دوست دارد و آن را صحیح می داند؛ ولی خبر از اُفق بالاتر ندارد. این  که می گویند:  کسانی  که در بهشت، درجه پایین تری دارند، لحظه ای به درجه بالاتر نمی توانند بروند،[ نوادر الأخبار، ص۳۷۹] ن کته اش همین است. وقتی  که حدّ معنوی انسان،  کوتاه است، همه شرایط نیز برای  کوتاهی او موافق است. یعنی برداشت می  کند، عمل می  کند، آن را صحیح می داند و جوانی خود را بر آن می گذارد. زمانی هم  که پیر می شود، از آن برداشت خود، دست بردار نیست. خداوند در قرآن می فرماید:

إِنَّ الَّذینَ سَبَقَتْ   لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى   أُولئِ ک عَنْها مُبْعَدُون  ؛[ سوره انبیاء، آیه ۱۰۱]

و  کسانى  که درباره آن ها از جانب ما قلم به نی کى رفته از جهنم دور می شوند.

یعنی ی ک گروهی هستند  که حُسنای الهی از عمل آن ها سبقت می گیرد. «حُسنی» از ف کر، شا کله، ساختار و عمل آن ها سبقت می گیرد. وقتی  که «حسنی» سبقت گرفت، ی ک داشته هایی خدادادی هست. به همین خاطر است  که اهل بیت علیهم السلام خبر از شقاوت  کسی می دادند  که هنوز به دنیا هم نیامده بود. زمانی  که ابن سعد،  کود کی خود را در شهر  کوفه به سر می برد و مشغول بازی  کردن بود، امیرالمؤمنین علیه السلام او را لعن می  کردند[بحار الأنوار، ج  ۱۰، ص ۱۲۵] همچنین حضرت سید الشهداء علیه السلام با ابن سعد در  کربلا جلسات متعددی داشتند تا حدّی  که جاسوس ها خبر به عبیدالله دادند  که ابن سعد مم کن است متمایل به حسین علیه السلام شود.[ ر. ک ارشاد شیخ مفید ،ج  ۲، ص۱۳۲؛ أعیان الشیعه، ج  ۱، ص۵۹۹]

عبیدالله برای ابن سعد نامه نوشت  که من تو را نفرستاده ام تا این  که نزد من شافع حسین باشی و بخواهی ریش سفیدی  کنی. اگر می توانی  کار را ی کسره  کن و گرنه شمر، گردن تو را می زند و امیر لشگر می شود[ارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۸۸].

شیخ حعفر ناصری