خانواده همچون قلب انسان است كه محل گذران حالات مختلف و محل وزش انوار غيبى فرشتگان است. هرچه قلب در يگانگى خود بيشتر مستقر باشد، در ارتباط و اتحاد با عالَم قدس، بيشتر موفق است، و خانواده نمادى از همان يگانگى قلبى انسان ها است، تا نمادى از «كثرتِ در عين وحدت» در عالَم محسوس به نمايش آيد و يگانگى ها و اتحادهاى زيباى عالَم قدس در بستر زمين از طريق خانواده به ظهور برسد، و همچنان كه حفظ كردن قلب از طريقِ در حضور حق قراردادن آن، ممكن است، حفظ كردن خانواده نيز با در محضر حق قراردادن آن، ممكن مى باشد. گويا همه اعضاى خانواده در جمع خود و با ارتباط صحيح با همديگر، در انتظار دائمى ريزش انوار قدسى هستند و اميدوارانه نسبت به همديگر خوبى مى كنند و در صميميت هرچه بيشتر با همديگر، زمينه ايجاد صميميتِ فرشتگان با خود را فراهم مى نمايند و سخت مواظب اند كه جدايى صورت نگيرد تا اين صميميت از بين برود و خير و بركت ساكنان آسمان از آنها دريغ شود.

حفظ خانواده با دركِ آسمان غيب و انتظار بركات عالَم قدس پديد مى آيد، و اين كه هريك از اعضاء سعى نمايد خود را دائماً در حضور حق احساس كند. مثل حفظ قلب، توسط عارفى كه دائماً خود را در معرض ريزش انوار قدسى قرار مى دهد.