از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام چهره ماه حسن تابيد با وجه حسن پروردگار متعال در سال سوم هجرت از بحر نبوتْ گوهري گران بها پديد آورد؛ اين گوهر تاب ناك، نخستين ثمره پيوند امامت و نبوت بود. ابومحمد حسن بن علي بن ابي طالب، پيشواي دوم شيعيان و چهارمين معصوم از چهارده معصوم است كه تولد آن حضرت بنابر گفته بيش تر مورخان، در مدينه و روز سه شنبه 15 رمضان رخ داده است. نام گذاري امام و آداب اسلامي مربوط به نوزاد از سوي پيامبر صلي الله عليه و آله انجام گرفت و نام «حسن» كه گويا تا آن زمان در ميان اقوام عرب رايج نبوده، انتخاب گرديد. كنيه آن حضرت «ابومحمد» و القاب آن بزرگ وار «سيّد، سَبْط، امين، حُجّت، بِرّ، نقي، زَكي، مجتبي و زاهد» گفته شده است.

زندگى افتخارآميز امام حسن مجتبى عليه السلام را مى توان به دو بخش كلى تقسيم كرد:
  1. از كودكى تا امامت
اين بخش، خود مى تواند داراى سه مرحله باشد:

یكی از موضوعات ساختگی، كه برخی از مورّخان اسلامی، آگاهانه یا نا آگاهانه به نقل آن پرداخته اند، موضوع ازدواجها و طلاقهای متعدد حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است.

انقلاب اسلامی در ذات خود دو شاخصه‌ ی مشخص دارد؛ یکی «نفیِ نظام ظلمات جهانی که به حاکمیت خدا در مناسبات بشری پشت کرده» و دیگری «نظر به معنویتی متعالی که انسان در بستر آن معنویت به کمک حضرت ولی‌ عصر«عجل‌ الله‌ تعالی‌ فرجه» رشد می‌ کند».