شاید دیده، شنیده و یا تجربه کرده باشید که: مادری از شدت محبت و علاقه به فرزندش او را بغل گرفته و آنچنان می‌ فشارد که...
یا گاه به دلیل عشق به فرزندان آنها را گاز گرفته و به گریه می اندازد! به گونه‌ ای که کودک بی‌ گناه [نیز هاج و واج و حیران از این عمل مادر] تنها درد می‌ کشد و شاید در فکر خود نیز مادر را مورد مذمت و ملامت قرار دهد.
خداوند متعال نیز گاه از شدت عشق به بندهی خویش، او را با انواع سختیها و بلاها در فشار قرار داده و به اینگونه به او ابراز محبت می‌ نماید!
البته این انسان نیز گاه ناآگاهانه با سخنان نابخردانه خویش، خداوند مهربان را به زیر سوال برده و لب به شکایت از او می‌ گشاید! اما تنها با اندکی تامل... 

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در مورد محبت خداوند متعال به بندگان خویش میفرماید:
اذا احَبَّ اللهُ عَبداً اِبتَلاهُ لِیَسمَعَ تَضَرُّعَهُ
«هرگاه خداوند متعال بندهای را دوست بدارد او را به بلاها مبتلا می‌سازد تا صدای تضرعش را بشنود.!»(ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۱۸۳)

منبع: تلنگر، الف_ف امیدوار، ص ۱۵ و ۱۶.