یک چیز بگویم که دل افراد غیرمذهبی آب شود. اسلام دین نشاط و شادابی است و با غم و حزن که سبب رکود شود مخالف است. اگر گریه و عزاداری بر شهدا به خصوص سالار شهیدان امام حسین(علیه السلام) را جایز می داند، به این دلیل است که در دل آن حرکت و پویایی است، نه افسردگی.

امام صادق(علیه السلام) فرمود: «در شادی ما شاد باشید و در حزن ما اندوهگین[1] ». امام در همین حدیث هم ابتدا شاد بودن را مطرح کردند. یعنی اصل بر بانشاط و شاد بودن است. دایره عوامل و اسباب نشاط و تفریح و شوخی بی نهایت است و فقط از بین آن ها قسم حرام را رد کرده است.

بوستان خنده و شوخی حلال، بسیار شادی زا و بزرگ است شوخی پنج فاز دارد:

1- متعالی: شوخی حکیمانه که در آن نیت الهی وجود دارد، حقی گفته شود و باطلی رد شود و یا از مظلومی دفاع شود و ظالمی را تباه کند.
2- مفید: حلال است و برای کسب نشاط و با نیت الهی است.
3- مباح: دروغ گفتن به شوخی به گونه ای که دیگران بدانند شوخی است.
4- مکروه: خنثا است و حلال. نه حرام نه مستحب و نه مکروه.
5- مبتذل: حرام است مثل شوخی برای مسخره کردن یا تحقیر و اذیت کردن یک فرد یا یک قوم. شوخی با نامحرم با ترس افتادن در گناه و به قصد لذت جنسی.[2]

تذكر: دايره لذت هاي حلال (فكري، تجسمي وخيالي، رفتاري، اجتماعي، خوراكي، نوشتاري،ديداري، و..) خيلي وسيع است. شوخ طبعي و طنز گفتاري و نوشتاري و تصويري و رفتاري حلال يكي از آنهاست.

پی نوشت:
1. خصال، ج2.
2. محمدحسين قديري،  آيين شوخی و قوانین خوشی، کتابخانه سایت اسک دین،