یکی از کارها و وظایف مهم طلاب این است که مهارت سخنرانی و منبر رفتن را داشته باشند و این سخنرانی ها و منبر رفتن ها باید پرمحتوا و پرفایده باشد؛ لازمه این کار، مطالعه دقیق و زیاد می باشد، لذا بزرگان حوزه همیشه و در همه حال توصیه کرده اند و خودشان مقید بوده اند که بدون مطالعه صحبت نکنند. و منبر نروند.
لذا طلبه ای که تبلیغ می رود، باید مطالب خود را از قبل آماده کرده و مطالعات خود را انجام داده باشد و وقتی منبر می رود، هر سخنی را به زبان نیاورد و از گفتن سخنان سست و بی محتوا پرهیز کند.
پس باید عالمانه سخن گفت و هر سخنی را که می گوییم یا حدیث و آیه ای را شاهد بیاوریم یا دلیل منطقی برای اثبات حرف خود داشته باشیم و اینطور نباشد که نظر خود را بدون دلیل بر دیگران تحمیل کنیم یا اینکه خدای نکرده وقت مردم را با سخنان بیهوده و بی فایده بگیریم؛ حضرت علی علیه السلام در نکوهش بیهوده گویی می فرماید:
لَا تَقُولَنَّ مَا يُوَافِقُ هَوَاكَ وَ إِنْ قُلْتَهُ لَهْواً أَوْ خِلْتَهُ لَغْواً، فَرُبَّ لَهْوٍ يُوحِشُ مِنْكَ خَيْراً وَ لَغْوٍ يَجْلِبُ عَلَيْكَ شَر [عيون الحكم و المواعظ (لليثي)، ص: 528]
هر آنچه را موافق و دلخواه هوای نفس توست، مگو و اگر سخنی از سر لهو یا بیهوده بگویی چه بسا یک سخن سست، آزار مردی را از تو برنجاند و یک حرف بیهوده، بد کرداری را علیه تو بشوراند.
سعدی هم در مورد گفتن سخن بیهوده می گوید:
چون نداری کمال فضل، آن به         که زبان در دهان نگه داری
آدمی را زبان فضیحه کند                جوز بی مغز را سبک ساری
پس لازم است که هر سخنی را به زیبان نیاوریم و از گفتن سخنان بیهوده پرهیز کنیم تا هم اعتبار خود و لباس مقدسی که به تن داریم، را زیر سوال نبریم و هم خدای نکرده با گفتن حرفی بی مورد، ضربه ای به دین و مذهب وارد نکنیم.