مبنا و چگونگى رؤيت امام (علیه السلام)

انسان با رياضت كشيدن لايق رؤيت مى‏شود. روحش بالا و بالاتر مى‏رود و مى‏تواند حضرت را رؤيت كند، البته اين بدين معنا نيست كه هركس مدعى رؤيت حضرت شد مورد تأييد باشد و ما از نقش خيالات اين افراد غافل باشيم. ولى چنانچه به‏واقع رؤيت آن حضرت واقع شد اين رؤيت ناگهان تبديل به غيبت حضرت مى‏گردد. سؤالى كه مطرح مى‏شود اين است كه امام در آن حالت كه يك‏مرتبه غايب شدند كجا رفتند؟ آيا پشت سنگ و ديوارى مخفى شدند؟ جواب اين است كه خير! امام هيچ‏جا مخفى نشدند، بلكه همان‏طور كه از افق جان آن فرد ظهور كردند، از همان افق غايب شدند، حضرت از درون آن فرد طلوع كردند و آن فرد با چشم باطن حضرت را ديد و با گوش باطن، صداى حضرت را شنيد و از

مبانى معرفتى مهدويت، ص: 32

همان افق هم غايب شدند. البته امام، هرجا اراده كنند، ظاهر مى‏شوند. در خبر داريم كه اميرالمؤمنين (علیه السلام) در يك شب در چهل جا حاضر و ظاهر بودند، البته مى‏توانند اگر بخواهند در يك ميليارد جا ظاهر شوند چراكه مقام امام طورى است كه توجّه و ظهور در هر يك از اين مكان‏ها، مانع توجّه و ظهور در مكان ديگر نمى‏باشد؛ زيرا ايشان را كارى از كار ديگر باز نمى‏دارد و همه‏چيز در قبضه ايشان است. مثلًا وقتى شما به حرف‏هاى كسى گوش مى‏دهيد، در عين‏حال او را مى‏بينيد و صدايش را مى‏شنويد و به حرف‏هايش هم فكر مى‏كنيد؛ چون شما وجود مجرّد و فوق عالم مادّه هستيد، ديدنتان مانع شنيدن و فكر كردنتان نيست. شما شنوا و بينا هستيد، امّا ذات شما شنوايى و بينايى نيست، چون در عين اين‏كه خودتان تماماً مى‏بينيد و فكر هم مى‏كنيد، «منِ» شما در تنتان حضور «كامل» و «تمام» دارد و عرض شد مَثَل امام در هستى، مَثَل منِ شما در تنِ شماست؛ پس امام (علیه السلام) از همه موجودات در عالم حاضرتر است در عين اين‏كه خودش در جاى خودش مى‏باشد. و چنانچه عرض شد، وجود امام حتّى از ملائكه هم برتر و حاضرتر است.

( 1)- براى بررسى موضوع حضور كامل و تمام به نكته‏هاى 6 و 7 كتاب« ده‏نكته از معرفت‏نفس» رجوع بفرماييد.