وقتی ما اهل بیت علیهم السلام را داریم، دیگر کسی حرفی برای گفتن ندارد؛ هر جا که می‏خواهد باشد. گاهی محدوده کارهایی که مرتاضان انجام می دهند، بعضی ها را سرگردان می کند. باید از جهت علمی این ها را تفکیک کرد تا دقیقا مشخص شود که معجزات انبیاء، کرامات اولیا، فوق العادگی های حواریین اهل بیت علیهم السلام و علمای صالح بر چه پایه‏ ای بوده است؟ فرق آن ها با بقیّه افرادی که کارهای فوق العاده انجام می دهند چیست؟ اگر ما این مسائل را در ذهن افراد شفاف کنیم، هیچ کس از تشیّع دور نمی ‏شود و اهل بیت علیهم السلام را رها نمی‏ کند. در این وقت است که انسان هر سلامی که به اهل بیت علیهم السلام تقدیم می کند، بهره و لذت می‏برد. ما از جهت اعتقادی، چیزی کم نداریم.
در روایتی نقل شده است جابر از امام باقر علیه السلام سؤال کرد از شخصی که قرآن درباره او می فرماید: «اَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ»؛[۱] یعنی من تخت بلقیس را نزد تو (سلیمان) می آورم قبل از اینکه چشم بر هم بزنی. آن حضرت در جواب می فرمایند: اسم اعظم ۷۳ حرف است که فقط یک حرف از آن نزد آن عالم بود. بعد حضرت می فرمایند: والله ۷۲ حرف از اسم اعظم نزد ماست و یک حرف از آن ۷۳ حرف فقط نزد خداوند است.[۲]
همچنین در روایت دیگری امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که علم الکتاب نزد اوست، امیرالمؤمنین علیه السلام است. شخصی از امام صادق علیه السلام پرسید: کسی که «علمٌ من الکتاب» نزد اوست اعلم است یا کسی که «علمُ الکتاب» نزد اوست؟ حضرت در جواب می فرمایند: علم کسی که «علمٌ من الکتاب» دارد نسبت به علم کسی که «علمُ الکتاب» دارد به اندازه ای است که یک پشه از آب دریا با بال خود برمی دارد.[۳]
منظور اینکه ما این چنین اهل بیتی داریم؛ اما اصلا نمی دانیم که علم الکتاب چیست؟ فقط قسمتی از علم الکتاب را آصف بن برخیا داشت که با آن، تخت بلقیس را نزد حضرت سلیمان علیه السلام آورد.
 ———————————————————————————————-
[۱]. سوره نمل، آیه ۴۰.
[۲]. بصائر الدرجات، ج۱، ص ۲۰۹.
[۳]. البرهان، ج۳، ص ۲۷۳.

منبع : بنیاد هاد