خوش اخلاقی یکی از صفاتی است که انسان با تمسک به آن می تواند جاذبه داشته باشد و بر پیرامون خود تاثیر بگذارد. وجود این صفت مهم برای مبلغ دین، ارزش حیاتی دارد.
پیامبر اسلام به عنوان مبلغ دین اسلام، با خوش اخلاقی خود، موفق به جذب دیگران می شد. «وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَليظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِك‏؛ و اگر درشت خوى و سخت دل بودى از پيرامونت پراكنده مى‏ شدند.»[1]
این آیه باید همواره مد نظر مبلغین دینی باشد که حتی بهترین محتوای دینی، اگر با خوش اخلاقی و مهربانی و جذابیت همراه نباشد، چه بسا اثرگذاری مطلوب خود را نداشته باشد.
خوش اخلاقی و جاذبه داشتن یک مبلغ، نه تنها باید در باره اهالی مسجد باشد، بلکه باید در باره افراد غیر مسجدی هم لحاظ شود. این نکته ای است که گاهی عدم رعایت آن باعث ثابت ماندن اهالی مسجد و در مواردی کم شدن آنها می شود.
نکته خیلی مهم: باید مبلغین دینی به تکنیک های جذب کردن افراد غیر مسجدی و حتی مخالف، آشنا باشند(بیان زیبا، بشاش بودن و یکنواخت نبودن منبر و...) اما چگونگی استفاده از آن(تا چه حد باشد) و زمان و مکان آن، بستگی به هنر مبلغ دارد. چه بسا گاهی خوش اخلاقی و جذب کردن، زیاد از حد باشد. به عبارت دیگر، یک مبلغ دینی در کنار خوش اخلاقی و جاذبه داشتن، باید ابهت و جدیت نیز داشته باشد تا سبب سوءاستفاده نشود.
سخن آخر اینکه؛ خوش اخلاقی و جاذبه داشتن یک مبغ دینی، یکی از صفتهای اخلاقی حیاتی است که باید درست و هوشمندانه استفاده شود.
----------
پی نوشتها:
1ــ آل عمران/159