محرومیت بزرگ و پیشگیرى از خطر

اى خداى بزرگ! تو را سپاس كه پس از شهادت یازده امام معصوم و خطرِ به انتها رسیدن سلسله دوازده‏گانه امامان معصوم و هادیان حقیقى، دوازدهمین امام معصوم را زنده و غایب نگه داشتى تا هر كس همّت كرد، لااقل از راهنمایى‏هاى غیبى او محروم نماند.

از زمان امام‏رضا (علیه اسلام) به بعد خطر از دست دادن ائمه بیشتر وجود داشت، مثلًا امام‏هادى (علیه اسلام) گاهى از پشت پرده با مردم سخن مى‏گفتند، چون هم شرایط خفقان حاكم، اجازه ارتباط امام با مردم را نمى‏داد، هم امام مى‏خواستند مردم را براى ارتباط غیبى با امامشان آماده كنند. فلسفه غیبت صغرى هم همین است كه به تدریج مردم بفهمند در شرایطى كه در دنیا به وجود آمده، باید از دور و با واسطه- در غیبت صغرى و با وجود غیبى امام در- غیبت كبرى- ارتباط داشته باشند. بنابراین دوازدهمین امام با ارتباط غیبى خود، ما را هدایت مى‏كند و این موضوع در عین این‏كه یك محرومیت بزرگ است كه ما نمى‏توانیم به راحتى با حجّت‏خدا (علیه اسلام) ارتباط مستقیم داشته باشیم، از طرف دیگر هم یك لطف الهى است كه خداوند با غایب نمودن حجّت خود، او را از خطر از بین رفتن نجات داد و بشریت را به محرومیت كامل گرفتار ننمود.

مبانى معرفتى مهدویت، ص: 129