ایشان فرمودند روزی در مسجد مرحوم آقا سیّد عزیز اللَّه بازار بودم. شخصی از دوستان به بنده تذکّر دادند که عبایتان پشت به رو می باشد. من عبای خود را از دوشم برداشتم و برگرداندم. جهت عرض تشکر چشمم به چهره اش افتاد. دیدم صورتش را تراشیده. به ایشان گفتم برادر عزیز! از اینکه مرا متذکر عیبم نمودی بسیار سپاسگزارم. امّا از باب «هَلْ جَزَآءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ»(32) که در حقّ من روا داشتی من هم باید جوابگوی احسان شما باشم و عیب شما را بگویم. ریش تراشی عیبی است در شما که خدا و رسول آن را نمی پسندند. و این یک فسق ظاهر می باشد. و اگر کسی این عیب شما را به دیگری نقل نماید غیبت محسوب نمی شود. امیدوارم از این به بعد محاسن خود را نتراشید و به نصیحت برادرانه من عمل نمایید.