روزی مرحوم مقدّس در منبر می فرمودند: زمانی که به عتبات عالیات مشرف شدم، طبق معمول همه روزه جهت زیارت قبر شریف(34) به حرم مشرف می شدم. گاهی حال زیارت و توجّه پیدا می نمودم و گاهی حال زیارت و توجّه در من پیدا نمی شد. حس کنجکاوی من را بر آن داشت که

علّت این دو حال را در خود جستجو نمایم. پس از فکر زیاد به این نتیجه رسیدم هنگامی که در من توجّه ایجاد نمی شود علتش آن است که زمانی که از منزل خارج و قصد زیارت می نمودم، در مسیر برخوردهایی با دوستان می نمایم و سخنانی بین ما ردّ و بدل شده و اشتغالات ذهنی مرا از توجّه به مقصود که زیارت می باشد مشغول داشته و زمانی که وارد حرم می شوم آن اشتغالات فکری که در اثر برخورد با دوستان در ذهن من متمرکز شده، مانع از توجّه و حال زیارت می گردد. و هر زمان که در حالت مراقبه و توجّه می باشم، موفق به حال زیارت هستم و به نتیجه مطلوب خود می رسم.