یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکافِرینَ.[1]
 ای پیامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، کاملا (به مردم) برسان! و اگر نکنی، رسالت او را انجام نداده ای! خداوند تو را از (خطرات احتمالی) مردم، نگاه می دارد و خداوند، جمعیت کافران (لجوج) را هدایت نمی کند

ابتدا باید به پیامهای این آیه توجه شود که در چند بند به آنها اشاره می کنیم:
۱. دستور موکد به پیامبر برای ابلاغ دستور الهی.
۲. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) به عنوان رسول ابلاغ کننده این دستور شده است.
۳. عدم ابلاغ این دستور به منزله عدم ابلاغ رسالت است. یعنی اهمیت دستور مورد نظر به قدر اهمیت رسالت است.
۴. ترس پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) از احتمال توطئه منافقین بخاطر اعلام آن امرمهم.
۵. اطمینان بخشیدن خداوند به پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در محفوظ ماندن از توطئه مردم.
۶. تاکید خداوند بر عدم هدایت کافران.

با توجه به اعتقاد مسلمین بر اینکه این آیه برای ولایت و امامت علی(علیه السّلام) نازل شده، ارتباط فقرات و پیامهای این آیه نیز به راحتی واضح می شود. اهمیت ولایت به عنوان استمرار امور رسالت از مهمتریت تکالیفی است که خداوند بر دوش معصومین(علیهم السّلام) قرار داده است و به همین جهت عدم ابلاغ آن با عدم رسالت مساوی است. دشمنان امیرالمومنین علی (علیه السّلام) نیز از حقیقت امر آگاه بودند و برای کار شکنی از هیچ توطئه ای فروگذار نبودند و به همین جهت پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلّم) در ابلاغ این دستور از توطئه منافقین بیم داشت در حالی که خداوند او را از توطئه ایشان حفظ کرد تا نتوانند خللی در ابلاغ این دستور مهم وارد آورند. در نهایت نیز دشمنان ولایت و منافقین در این صحنه گویا همان منکرین رسالت هستند که خداوند ایشان را هدایت نمی کند.