ذکر خدا حدی دارد؟ نه. حدش را از قلب خودت سؤال کن. کی از روی حضور قلب ذاکر می شوید؟ ذکر هم مختلف هم است. «اَسئَلُکَ... [و] اَن تُلْهِمَنی ذِکرَک»[1]؛ در جایی که گیر افتادم، مرا الهام کنی که با ذکر نجات می یابی. الهام کنی، با آن ذکر خاص، نجات می یابی.
هر ذکری، مناسبش را باید شما مناسب حال  و وقت [بگویی]. نه مطلق الذکر. مثلاً فقیر است، «یا شافی» می گوید! مناسبت ندارد، بگو «یا رزاق». [یا مثلاً] مریض است، «یا رزاق» بگویی! نه، باید «یا شافی» بگویی. ملاحظه فرمودید؟ این ها را امام بلد است، کاملاً و همچنین اولیاء و مبادی عالیه، فضلاً  از مبدأ اعلی. اصل ذکر و خصوصیت ذکر را الهام می کند، به قلب می اندازد. آدم خیال می کند نه، به فکرش رسید، طوری نیست. بابا، الهام الهی است؛ نمی شود از این روبرگردان باشید، بگویید نه خیر، خودمان فکرمان به هر جا رسید.

منبع: مرکز تنظیم و نشر آثار آیت الله بهجت قدس سره
------------------------------
پی نوشت:
[1] فرازی از دعای کمیل.