سَيِّدِي أَنَا الصَّغِيرُ الَّذِي رَبَّيْتَهُ؛ 
آقاى من منم كودكى كه پروريدى. (دعای ابوحمزه ثمالی)

نگاه به گذشته و ناتوانی ها و بی قدری های کودکی، به خوبی می فهماند همه آنچه امروز هستیم برآیند همه الطاف خالقمان بوده و ما غافل از این همه لطف و مهربانی. خدایا! هیچ کس به اندازه تو نمی تواند مواظب من باشد. من را رها نکن؛ همچنانکه تا به حال پرورشم دادی.