خداوند در قرآن کریم خطاب به حضرت مریم سلام‌ الله‌ علیها می‌ فرماید:
فَکُلی‏ وَ اشْرَبی‏ وَ قَرِّی‏ عَیْناً فَإِمَّا تَرَیِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولی‏ إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنْسِیًّا؛[سوره مریم، آیه ۲۶]
بخور و بنوش و چشمت روشن دار، اگر از آدمیان کسى را دیدى بگو من براى خدا روزه “کلام” نذر کرده ‏ام پس امروز با بشرى سخن نمى‏ گویم.
این کانال ارتباطی انسان‏ها است که بیشتر به وسیله نطق از داخل افراد بیرون می ‏ریزد. حرف زدن، کار به دست انسان می ‏دهد.
روایات بسیار مفصّل است در مورد این‌ که این زبان برای انسان مشکل ایجاد می‏ کند و اکثر مشکلاتی که برای انسان ایجاد می ‏شود از کانال زبان است. این هم نه تنها زبان باشد؛ بلکه این کار، پشتوانه‏ ای دارد. طرف می‏ خواهد حرف دل را بیرون بریزد، و برای این کار، کانال طبیعی‏ اش زبان است. چه بسیار افرادی بوده ‏اند که عنایتی به ایشان شده، ولی ندانسته ‏اند که این‌ها را نباید گفت، حتی در ابتدایی‏ ترین عنایات؛ لذا آن عنایت از او گرفته می‌ شود.
شاید شنیده باشید که فلانی می ‏گفت: من با خواندن آیه آخر سوره کهف هر موقع از شب که می‌ خواهم بیدار می‌ شوم؛ ولی بعد از نقل آن، این توفیق از او گرفته می‌ شود.