نوحه امام جعفرصادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

تو نجل خیرالبشری یا امام صادق 
تو پـاره پـاره جگـری یا امام صادق 

ای شهید مسموم          ای غــریب مظلـوم 

یا امام صادق 

چرا به شانه روز وشب کوه غم کشیدی؟ 
با چــه گنـه زخم زبـان از عــدو شنیدی؟ 

دیــده مخفیــانه          ستــم شبـــانه 

یا امام صادق 

سلام ما به غربت و سوز سینۀ تو 
سلام ما بـر حـرم و بـه مدینــۀ تـو 

بقیعت خراب است         بیـن آفتــاب است

یا امام صادق

قافلۀ نمـاز شب، دشمنـان رسیدند 
تو را شبانه در دل کوچه ها کشیدند 

بـا وجـود خستـه          بـا دل شکستــه 

یا امام صادق 

حق امامتت عجب عاقبت ادا شد 
که پاره پاره جگرت از ره جفــا شد 

جـان مـا فدایت          گریـم از بـرایت 

یا امام صادق 

نوحه امام جعفرصادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

السلام علیک یــا امــام صـادق      ای کتاب ناطق!کاشف الحقایق! 

یا امام مظلوم 

ای زده زهر کین بـر دلت شراره      دیده دریای خون سینه پرشراره 

یا امام مظلوم 

برسر دوش خـود کوه غم کشیدی      رنج وغصه دیدی چون کمان خمیدی 

یا امام مظلوم 

دست بسته تو راخصم دون شبانه      سـوی قصـر حمـرا بـرده مخفیـانه 

یا امام مظلوم 

تربت پـاک تـو بیـن آفتـاب است      قلب ما به یادغربتت کباب است 

یا امام مظلوم 

هر شب از راه دورمی دهم سلامت      خون دل به جامت زهرکین به کامت 

یا امام مظلوم 

در سایۀ ولایت

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

بند اول  

ای کــل علـــم از دم پـــاکت روایتـــی       هــر نکتـــه از کتـــاب کمــال تـو آیتـی  
بـا آن که بی حــد است عنایـات کبــریا       مثـــل ولایــت تـــو  نبـــاشد عنــایتی 
علمت بـه علـم ذات الهـی ست متصل       دریـــای دانـش تـــو  نـــدارد نهـــایتی
در آفتــاب فضــل تــو عالــم تمـام غرق       در سایـــۀ ولایــت تـــو هـــر ولایتـــی  
هرجمله ازکلام توشمعی است دلفروز       هــر نکتــه از لـب تــو چـــراغ هـدایتی 
جبریل، فرش گسترد از بـال خویشتن       گوینــد در ثنـــای تــو هــر جـا روایتی  
صدها فرشته بردهنش بوسه می زند       شیـرین لبـی کــه از تو بگوید حکایتی 

تو کیستی؟ وصـی نبـی، آیـت ششم  
هشتم فروغ حسن خدا، حجت ششم  

بند دوم    

قـرآن نیازمنــد بیـــان رسـای تـوست      وحی خدای عزوجل در صـدای توست  
تفسیرسوره هاش به مامیدهد نشان       داری بـــه آیــه آیـــۀ قــرآن تـــو داوری 
شیـخ الائمــه ای و امامــان مــا همـه       دارنــد در ثنــات، دم مـــدح گستــری 
گر ذوالفقـار، جای قلـم در کفت نهند       دستت کنـد بــه بازوی حیـدر برابـری 
بر حضـرتت ز سوی خدا دم به دم درود     بر خلق و خُلق و خوت سـلام پیمبری  
در سایـۀ تـو ای ششمین حجّت خدا       شکرخدا که مذهب من هست جعفری  
از جـن و انس و حـور و ملک، روز ابتدا      مــا را بـه دوستـی تــو دادنــد برتـری  

نه مالکی، نه شافعی استم نه حنبلی 
من بـا هدایت تــو شــدم شیعــۀ علی 

بند سوم    

قــرآن جــدا ز خــط تـو قـرآن نمـی شود       ایمـان بـدون مهـر تو ایمان نمی شود 
طاعــات جن و انس و ملک بــی ولای تو     هرگــز قبـول قــادر منــان نمـی شود  
تادیده اش به سوی بهشت جمال توست       مؤمـن اسیـر روضـۀ رضوان نمی شود  
گیـرم کــه خلـق طاعت سلمــان بیاورند       کس بی هدایت تو مسلمان نمی شود  
اکمــال دین تلاقــی قرآن و عتـرت است       ایمان بـدون عتـرت و قـرآن نمـی شود 
بی تـو چـراغ علــم شــود دود حاصلش      دود سیـاه، شمـع فـروزان نمـی شود  
دل بی تو همچو مردۀ صــد ساله ای بوَد       جان هم بدون مهرشما جان نمی شود

اسلام بـی ولای تـو کفر مسلم است  
سرتا قدم وجود تو دین مجسم است 

بند چهارم    

مــن غـربت حریـم تــو را دیده ام ز دور       یک عمــر دور قبــر تـو گردیده ام ز دور  
نگذاشتنـد دستـــه  گـل آرم بـرای تــو       از اشک بـر مـزار تـو گل چیده ام ز دور  
بوسیـدن مـزار تـو ممنـوع بــود و مــن      قبـر تـو را ستــادم و بوسیـده ام ز دور  
می خواستم مزار تورا شست وشو کنم       کـردم نثــار، خـون دل از دیـده ام ز دور  
سـازد خمــوش روز قیـامت جحیــم را       اشکی که بـر مزار تو پاشیـده ام ز دور  
تـا کسب آبـــرو کنـم از روضـة البقیـع       صـورت ز خاک قبـر تو پوشیده ام ز دور  
هــر روز بهــر غربت تـو گریـه کـرده ام       هر شب به ماه روی تو خندیده ام ز دور  

بـر پـاره پـارۀ جگـرم مـانـده داغ تو
باشد بهشت من حرم بی چراغ تو  

بند پنجم    

افتاده بـود بـر دل و بـر جـان شــراره ات      از مـــا ســـلام بـــر جگـر پــاره  پـاره ات  
ای مـــاه آسمـــان ولایـت چـــرا مــدام     می ریخت از دو دیده به دامن ستاره ات؟  
هرکس نگاه خویش به روی تومی گشود       می دیـــد درد و داغ تــو را در نظــاره ات  
پای جنــازه ات به سـر و سینـه می زدند     حمــران، ابوبصیــر، مفضــــل، زراره ات  
بیش از هــزار سال زداغت گذشت و باز       هـــر روز بــوده روز بـــزرگ هـــزاره ات  
بــر شانـۀ مقــدس تـو کوه درد مـاست       در سینــۀ شکستـــه مـــا یــادواره ات  
بر قبــر بی چـراغ تو هــر کس نظــر کند       یــاد آورد ز درد و غـــم بی شمـــاره ات 

با آنکه دور از تــو و صحن رفیع توست
«میثم»همیشه زائر باب البقیع توست

آسمان معرفت

از صیام تا قیام ۵ – غلامرضا سازگار

ای به صدقت تاصف محشرسلام ازصادقان    
وی درخشیــده کــلامت در کـــلام صادقان  
نـام زیبـایت عیـــان در صــدر نـــام صادقان  
هم امـام صـادق استـی هـم امام صادقان  
  مکتب علـم تـو بـا طی زمـان پرنورتـر
  در صـداقت از تمام صادقان مشهورتر 

 

بوسه های علـم، گل کردنـد بر لعل لبت  
آسمان پیچد به خود در لحظۀ تاب و تبت  
می بـــرد دل از دعـــا آوای یـارب یـاربت    
بحر نامحدود رحمت حاصل اشک شبت    
  کرسی درس تو را جبریل، دربانی کند  
  حضرت باقـر تــو را بایـد ثنـاخوانی کند  

 

آسمـان با وسعتش زیر پـر و بال شماست  
ذوالجلالید و جهان مبهوت اجلال شماست  
روزهـا روز شمـا و سال هـا سال شماست  
علم،هرچه پیشرو گردد به دنبال شماست  
  طلعت زیبایتـــان مــــرآت حسـن ابتــداست
  هرکلام از حرفشان یک جلوه ازنور خداست

 

ای مسیحا جاری ازلعل لب خندان تو    
عالمـان دهر، خـاک راه شاگردان تو    
آفتاب فضل و دانش چهرۀ حمران تو    
علـم شیمـی یادگـار جابـر حیـان تو    
  مؤمن طاقت به عالم حسن سیرت می دهد
  بـو بصیـرت خلــق را نـــــور بصیـــرت می دهد 

 

دانــش از روز ازل پــــای کـــلامت رام شـد    
تیرگــی بــا نــور علـم و دانشت اعدام شد    
وحی ساعـد از دمـت بـر آسمان اعلام شد   
صبح اهل ظلمت ازنطق هشامت شام شد   
  بر رخ بـوحمزه ات گردید روشن چشم نور  
  بهــر هـارون تـو آتش باغ گل شد در تنور  

 

 نام تو جعفر،تو خودسر تاقدم پیغمبری  
یادگار فاطمـه چشـم و چـراغ حیـدری  
 نهضت علمیت را نازم، حسین دیگری  
 هم«مفضل»آوری و هم «زراره»پروری  
  «مجلسی»،استاد کل فردی زشاگردان توست  
  «شیخ حـر عـاملـی» یک لالـه از بستان توست

 

آفتـاب معرفت در سایــۀ تنــدیس توست    
وسعت کل جهان دانشگه تدریس توست  
برزبان آفرینش روز و شب تقدیس توست    
مکتب توحید، بنیاد تـو و تـأسیس توست    
  سرکشان مکتب اضلال،سرکوب تواَند  
  تا ابد منصورهـا مقهـور و مغلوب تواَند  

 

ای دو عالـم در کنــار صحـن بی زوّار تو    
آفـرینش در پنــــاه سایـــۀ دیـــوار تــو   
ای پیـــام خـــون ثـــارالله در آثـــار تـــو    
شب پرستان هرچه کوشیدند در آزار تو  
  هرچه در حق شما کردند طغیان بیشتر
  عزت و قدر و جلالت یافت عنوان بیشتر 

 

ای تو خود شمع ودل عالم همه پروانه ات  
سال هـا کـوه غـم عالم بـه روی شانه ات  
روز روشن ریخت دشمن درمیان خانه ات  
 مثـل مـادر دود بـالا رفـت از کاشـانه ات  
  باچه جرمت دست بسته دردل شام سیاه
  خصم بـا پـای پیــاده بــرد ســوی قتلگاه؟

 

سن پیـری، ضعف تـن، پــای پیـاده از جفا  
قصر حمرا، سر برهنه، ضعف تن، حال دعا  
باچنین حالت سه ساعت ایستادی روی پا    
نه حیا از تـو، نـه از ختـم رسل، نـه از خدا  
  گرچه جانت دیگـر از این زندگانی سیر بود
  کی سزاوار تو ای جان جهان! شمشیر بود؟

 

با چه جرمی ظلم بـر آل پیمبـــر بـاب شد؟    
با چه جرمی پیکـرت از زهـر قاتـل آب شد؟   
با چه جرمی ماه رویت زردچون مهتاب شد؟  
با چه جرمی از تنت بیرون توان و تاب شد؟  
  باچه جرمی کرد دشمن بارگاهت را خراب؟
  بــا چه جرمی مانـده قبـرت در میان آفتاب؟

 

کاش روزی می شـدم زوّار صحـرای بقیع  
سجده می کردم به خاک روح افزای بقیع  
 تا بگیـرم انس بـا شـام غـم افــزای بقیع  
کاش یک شب بازمی گردید درهای بقیع  
  تـا شـود همسـایه بـا قبــر امامـان بقیع 
  کاش «میثم»دفن می شد در بیابان بقیع  

نوحه امام صادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار

در عـزای صـادق آل رسول
تسلیت بادا به زهرای بتول

شهر یثرب کربلاست         فاطمه صاحب عزاست

 

حجت خلاق سرمد کشته شد
صــادق آل محمــد کشته شد  

شهر یثرب کربلاست          فاطمه صاحب عزاست  

بارهــا و بارهــا و بارهـــا 
دیده از منصور دون آزارها 

شهر یثرب کربلاست          فاطمه صاحب عزاست  

 

در دل شب آن شهیـد بی گناه
دست بسته رفته سوی قتلگاه 

شهر یثرب کربلاست          فاطمه صاحب عزاست  

 

یوسف زهـرا بـه قلب چاک چاک   
گشته پنهان پیکرش در زیر خاک  

شهر یثرب کربلاست          فاطمه صاحب عزاست  

 

شیعه مثل مشعل افروخته  
دور قبر بی چراغش سوخته

شهر یثرب کربلاست          فاطمه صاحب عزاست  

 

تا قیامت ناله اش برگوش ماست
چوبۀ تابــوت او بـر دوش ماست

شهر یثرب کربلاست          فاطمه صاحب عزاست  

نوحه شهادت امام صادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار

 گشته کرب و بلا شهـر مدینه
زهرا دست عزا کوبد به سینه 

شد کشته صادق          قــرآن ناطــق  

واویلا واویلا آه و واویلا  

 

پـرپـر گشتــه گــل بــاغ امــامت  
یا موسی بن جعفر سرت سلامت

بابا فــدا شــد          حقش ادا شــد  

واویلا واویلا آه و واویلا   

 

در سینه ها شده نفس شراره  
قلب مـولای مـا شـد پاره پاره  

فریاد از این غم          ای اهــل عــالم   

واویلا واویلا آه و واویلا  

 

بی جرم و بی خطا با صد بهانه  
بردند از خانه اش بیرون شبانه   

با حـال خسته          با دست بسته   

واویلا و واویلا آه و واویلا 

 

فرزند فاطمه حقش ادا شد   
آخر قسمت او زهر جفا شد  

شیــخ الائمــه          نجــل فاطمــه 

واویلا و واویلا آه و واویلا  

 

مظلـوم، یا سیـدی امام صادق  
مسموم، یا سیدی امام صادق 

امـام معصـوم          از حقت محروم  

واویلا و واویلا آه و واویلا  

در مصیبت امام صادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار

ای اشک چشم ما همه وقف عزای تو      دل های دوستان همه صحن وسرای تو 
چشمم سـوی مدینه دلم جـانب بقیع       گـــرم زیـــارت حـــرم بـــا صفــای تــو  
ازلحظه ای که خاک لحد برتو چیده شد      خـاک بقیـع نـه! دل مـا گشت جـای تو  
آیــا در بقیـــع شبــی بــاز می شـــود       تــا در کنــار قبــر تــو گریــم بــرای تو؟ 
بردند دست بسته تـو را سـوی قتلگاه     با آنکـه بــود عـرش خـدا جــای پای تو 
ای صــد مسیح زنــدۀ ذکــر شبانه ات     خامـوش شـد چگونه صـدای دعـای تو 
آخــر ز زهــر کین جگرت پاره پاره شد       ای پاره هــای دل، گُــل بـزم عــزای تو  
تشییع شـد چــو پیکر پاک تـو تا بقیع       می کرد گریـه ختم رسل در قفــای تو  
چون شمع، آب شد بدنت از شرار زهر       ای جـان عالمـی همـه بــادا فـدای تو  

تنها نه «میثم» ... از غم و اندوه و غربتت  
آگـه کسـی نگشت بـه غیـر از خدای تو  

در مدح امام صادق علیه السلام     

از صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار

ای جمــــــال کبریــــــا آیینـــــه ات        علــــم کـــل انبیـــا در سینــه ات   
دانش آرد سجـــده بتر خاک رهت        ملک نامحــدود حــق دانشگهت   
بـا نگــاهت قـطره دریـــا می شود        ذره مهــــر عالــــم آرا می شــود  
علـــم آرد بـــــر درت روی نیــــــاز        وحـی کـرده بـر شمـا آغوش، باز   
نــام تــو نــــام  آوران را شـــور داد      هفت شهــر معــرفت را نــور داد   
هم ســرانگشت الهــی خامــه ات      هــم کتـــاب الله، دانشنامــــه ات   
حیدر و زهــرا و احمـد کیست؟ تو        صــادق آل محمــد کیست؟ تــو   
بوبصیــرت بــر بصیرت جــان و سر        جابــر تــو علــم شیمــی را پـدر  
کرســی درست مفضل پرور است       هـر کـلامت هفت دریا گوهر است   
گر چـــه تـــا عمق زمان هــا تاخته        علم هــم قــدر تــو را نشنــاخته   
نــور شــد نــور از چـــراغ مکتبــت        بوســــۀ آیــات قـــرآن بـــر لبــت   
هرچه دانش گشت عمرش بیشتر        بــاز از او دیـدم تــو بـودی پیش تر   
ای نــدای کبریـــا در گـــوش تـــو        علم پیش از شیــر مـادر نوش تو
ای جهــــاد علمـــی ات از ابتــــدا        حاصــل خـــون دل خـــون خـــدا   
هـر کلامت صفــحۀ دل را جلاست        میــوه ای از نخـل سبز کربلاست 
تــا که هارونت نهـــد پـــا در تنــور     بــا نگاهش گــل کنـد از نـار، نـور   
پیش تـــر از خلــقت ایـــن روزگــار     شیعــه کــرده مکتبت را اختیـــار  
مــا که خــود در عالــم زر بوده ایم        پیـــــرو آل پیمبــــــر بوده ایـــــم   
مهــر آل فاطمــه در خــون ماست       ازنخست خلقت این قانون ماست  
شیعه از آغــاز خلقت حیـدری ست      شیعه تا صبح قیامت جعفری ست   
شیعه بارانــی سفید از ابر توست        شیعه هرجا هست دورقبر توست   
شیعه همچــون مشعــل افروخته        پشت دیــــوار بقیــعت سوختــــه   
شیعه یک شعله است ازطور شما        شیعه یک جلوه است از نور شما  
شیعه را چــون حـی سرمـد آفرید       از گِـــــل آل محمــــــد آفــــــرید   
اهــل دوزخ شعله هــا افروختنـــد        مثــل زهــرا خانــه ات را ســوختند   
گرچــه از کاشانه ات برخاست دود        همسـرت آن لحظه پشت در نبود   
چشم بـــر دریــای آتش دوختــی        ذکـر یا زهــرا گرفتــی؛ ســوختی 
گرچه شد بر تو جسارت هـا بسی        کودکانــت را نــزد سیلــی کسی 
تو به دست بسته کردی راه، طی       رفت کــی رأس منیـرت نـوک نی؟   
ای بقیعــت بقـــعۀ دل هــای مــا       وی مـزارت شمع محفل هــای مــا 

تـــا نیـــاز آفــرینش ســوی تــوست 
اشک «میثم»وقف خاک کوی توست 

در مدح حضرت امام جعفر صادق علیه السلام

از صیام تا قیام ۴ – استاد سازگار

 ای پیــر خــرد طفـل دبستان کمالت  
اربـاب بصیــرت همـه مبهـوت جلالت    
دیـدار الهــی بـه تماشـای جمــالت    
خلـق دو جهـان تشنـۀ دریــای زلالت  
وجه اللهی و نیست نه پایان نه زوالت    
  وصف تو فزون است ز توصیف و ز گفتار 

ای گشته صداقت همه جا دور سر تـو    
روییــده گــل معــرفت از خــاک در تــو    
شـب منتظـــر زمزمه هــای سحــر تـو    
وحی است سراسر سخن چون گهرتو    
عالــم چـو کف دست بـه پیش نظـر تو    
  ای چشـم خـدای احـد قــادر دادار

تـو مــاه و تلامیــذ تــو دور تو ستاره    
گفتــار حکیمانــه ات افـزون ز شماره    
هر روز... نه!هر لحظه بود برتو هزاره    
علم تو روان بخش کمال است هماره    
دو مطلـع الانــوار تــو حمـران و زراره    
  یک جابــر حیان تـو و آن همـه آثــار  

چون مهرکه پیوسته کندجود خود انفاق    
چون نـور که سـر برکشد از سینۀ آفاق    
علم تـو عیـان است در اوراد و در اوراق  
عقل وخرد و علم وفضلیت به تومشتاق    
در علم وادب مؤمن طاقت همه جا طاق    
  هارون تو گل داد برون از شرر نار  

در کوی تو بر جنت اعلا چه نیاز است؟    
با نـور تـو بر مهـر دل آرا چـه نیاز است؟    
با قطرۀ جـود تو به دریا چه نیاز است؟    
باخاک تو بروسعت دنیا چه نیاز است؟    
با درس تو بر علم اروپا چه نیاز است؟    
  ای عبد تو برلشکر دانش سروسردار  

ای کرســی درس تـو تجــلای قیامت   
آویــزۀ گوش همــه تا حشـر، کلامت  
نوشیــده همــه کوثر توحیـد ز جامت   
در ملک خـدا وحــی خداوند، پیـامت    
بر قلب عــدو تیـر بلا نطـق هشامت    
  گویی سخن اوست همه تیغ شرربار  

جز راه شما راه دگر سوی خدا نیست    
در ملک خدا نور به جز نور شما نیست  
جزخط شمامشی شمامذهب مانیست  
این است وجزاین نیست درست است وخطانیست   
درس تو کم ازنهضت شاه شهدا نیست    
  آن نهضت پاینده از این درس دهد بار  

خلقت، نه فقط خالق منان به تو نازد    
مؤمن نه، خـدا داند ایمـان به تو نازد   
فضل وادب و دانش وعرفان به تو نازد  
زهرا و علی، احمد و قرآن به تو نازد    
والله قسم شاه شهیدان به تو نازد    
  کز هر سخنت نهضت دیگر شده تکرار 

تنها نـه فقط زهـر شرربـار، تو را کشت   
هر لحظه غمی آمد و صدبار تو راکشت   
بیداد عدو نیمـه شب تــار تـو را کشت  
گـه یـاد فشـار در و دیــوار تـو را کشت    
بیش از همه منصور ستمکار تو راکشت   
  هر روز از او شد به تن و جان تو آزار

گه بـرد سـوی قتلگهت پــای پیــاده  
گه لب به جسارت به حضور توگشاده   
گه کــرد ز بیــداد، بــه قتــل تو اراده   
با هر سخنش بـر جگـرت زخم نهـاده  
او بر روی تخت و تـو سر پـای ستاده   
  حرمت نگرفت از تو و از احمد مختار  

ای ماه فلک شمع شب تار بقیعت  
صــد قافلـه دل آمــده زوار بقیعـت    
مرغ دل من گشتـه گرفتـار بقیعت  
هرچند که ویران شده آثـار بقیعت    
باشد که شبی در پی دیدار بقیعت    
  «میثم» ز ره دور نهد چهره به دیوار