رجائی یک خصوصیّت ممتازی داشت که این برای خود من همیشه به عنوان یک سرمشق بوده -ادّعا نمیکنم که این سرمشق، چیزی است که من دائماً به آن عمل کرده ام، امّا ادّعا میکنم که این سرمشق، چیزی است که من دائماً خواسته ام به آن عمل کنم- در یک سخنرانی، خیلی صریح و روشن گفت که من طرف دار حزب الله هستم. آن روز اصطلاح «حزب الله» مثل امروز نبود؛ امروز همه افتخار میکنند حزب اللهی اند، [امّا] آن روز آن کسانی که هنوز کاملاً از صحنه ی اداره ی فکر و سیاست این مملکت کنار نرفته بودند، حزب الله را یک فحش میدانستند و یک بدگویی تلقّی میکردند. کلمه ی حزب الله و حزب اللهی میتوانست یک حوزه ی انسانی و مردمیِ خاصّی را مشخّص کند. حزب اللهی یعنی آن آدمی که در خدمت اهداف خدایی و انقلاب اسلامی، بی محابا حرکت میکند و چیزی که از آن ملاحظه کند، یا ندارد، یا موجب ملاحظه اش نمیشود؛ این حزب اللهی است. اگر جنگ است، می شتابد به جنگ؛ اگر صدقات است برای اداره ی حکومت اسلامی و جمهوری اسلامی و پشت جبهه، هرچه دارد میریزد در طَبَق اخلاص؛ اگر راه پیمایی زیر آفتاب گرم یا در زمستان سرد است، اوّل صبح می آید بیرون و تا آخر هست؛ اگر پاسخ گفتن به ندای مسئولان کشور و همواره تکرار کردنِ شعارهایی است که رهبر بزرگ انقلاب به این مردم داده، او جزو یکی از بهترینها است و جزو کسانی است این شعارها را تکرار میکنند. واقعاً به معنای واقعی کلمه جزو امّت بزرگِ پشت سر امام است. این معنای حزب اللهی است.

 [البتّه] عدّه ای هم هستند که اینها حرفی هم ندارند که برای اسلام و انقلاب، یک وقت یک کاری هم بکنند، امّا برایشان در درجه ی اوّل، مسائل شخصی خودشان است یا چهره شدنشان؛ اینها حزب اللهی نیستند. اینها کسانی اند که اگر انسان بخواهد طرف دار حزب الله باشد، به اینها در موارد زیادی بر خواهد خورد؛ یک جا به مالشان، یک جا به حیثیّتشان، یک جا به مکانت اجتماعی شان. شهید رجائی صریح گفت من طرف دار حزب الله هستم. بنده همان وقتی که این حرف را از رجائی شنیدم -که در تلویزیون و رادیو داشت سخنرانی میکرد و من هم داشتم می شنفتم- با خودم گفتم که این مرد، عقل و دین را با هم آمیخت؛ چون یقین است که در یک جامعه ای که سالیان درازی با حکومت تبعیض زندگی کرده، در آنِ واحد، دل همه ی مردم را نمیشود به دست آورد؛ باید انتخاب کرد، و رجائی انتخاب کرد؛ همان چیزی که در آن فرمان[1] معروف امیرالمؤمنین (علیه السّلام) به مالک اشتر بود که به عامّه ی مردم و به توده های مردم رو بیاور و آنها را بطلب، آنها هستند که دلشان با خدا آشناتر و مأنوس تر است، بیشتر در خدمت اهداف خدایی اند، دنبال خواصّ مردم و گروه ها و قشرهای ویژه نرو. عامّه ی مردم هرجا هستند، آنجا اهداف الهی قابل پیاده شدن و تأمین شدن است و رهبران اسلامی این را همیشه به ما توصیه کرده اند.

سخنرانى در مراسم بزرگداشت شهیدان رجائى و باهنر    1362/6/8

پی نوشت:
..............................
[1] نهج البلاغه، نامه ی.