شَهْرُ رَمَضانَ الَّذي أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآنُ هُديً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدي‏ وَ الْفُرْقانِ...[سوره بقره، آیه185]
ماه رمضان ماهی است که قرآن در آن فرو فرستاده شده که راهنمای مردم و دلایلی روشن از هدایت و جدایی ( بین حق و باطل ) است.
ماه رمضان نهمین ماه از ماه هاى سال قمرى و عربى است که بین ماه شعبان و شوال واقع است و در قرآن کریم از ماه هاى دوازده‏ گانه غیر از ماه رمضان نام هیچ ماه دیگرى نیامده است.[1]

نکات:
1- میزبان، خداوند است و میهمانان را شخصاً دعوت کرده است. 
2- وسیله پذیرایى، شب قدر، نزول قرآن، فرود آمدن فرشتگان، استجابت دعا، لطافت روح، و دورى از دوزخ است. 
3- زمان پذیرایى، ماه رمضان است که به گفته‏ ى روایات، اوّل آن رحمت، وسط آن مغفرت و آخر آن پاداش است. 
4- چگونگى پذیرایى، شب قدر به گونه ‏اى است که در آن نیاز یک سال میهمانان تأمین مى ‏شود و زمین با نزول فرشتگان در شب قدر مزیّن مى‏ گردد. 
5 - غذاى این ماه، غذاى روح است که براى رشد معنوى لازم است، نه غذاى جسم. لطف غذاى این مهمانى، آیات قرآن است که تلاوت یک آیه آن در ماه رمضان همچون تلاوت تمام قرآن در ماه‏هاى دیگر است.[2]

پی نوشت:
[1]. علامه طباطبایی، ترجمه المیزان، ج‏2، ص: 18.
[2]. حجت الاسلام قرائتی، تفسیر نور.