مرحوم ملاحسین قلی همدانی قدس سره در یکی از نامه هایشان،[۱] انسان گرفتار معصیت را به انسان مسموم، تشبیه می‏ کنند. تشبیهات آن بزرگوار در نامه هایشان حکایت از این می‏ کند که ایشان چقدر حکیم بوده و حالات خوب و بد آدمی را خوب درک کرده است. ایشان بسیار مقید به سبک و سیره اهل بیت علیهم السلام بود.
در یکی از نامه ‏هایشان نقل می کنند اگر کسی واقعاً دلش پاک شده باشد و ارتباط پیدا کرده باشد، می ‏بیند که وقتی شارب را بلند می‏ گذارد، بر دلش تاریکی می‏ آورد.[۲] علاوه بر اینکه در روایات نیز مذمّت شده است.[۳]
آنچه از طرف شرع مقدس نهی شده – چه انسان بداند چه نداند – قواعدی است که در ملکوت عالم، آثارش محفوظ است. اهل بیت علیهم السلام برای اینکه ما به دام شیطان مبتلا نشویم و در ظلمات نرویم، تمام مسائل را برای ما تبیین کرده‏ اند؛ ولی بخشی از آن مسائل به گوش ما نرسیده است. اگر کسی دلش صاف و زلال شد، این حقایق را در راه خود و در ارتباط بین خود و خداوند متعال می‏ بیند. می ‏بیند که مثلا انسان وقتی شارب را بلند می ‏گذارد تاریکی می ‏آورد. مرحوم ملاحسین قلی همدانی قدس سره شارب را برای مثال ذکر کرده است. اموری که در شریعت مقدسه نهی شده است – چه حرام و چه مکروه – همین طور است.
اینکه مرحوم ملاحسین قلی همدانی قدس سره انسان گناه کار را تشبیه به مسموم می کنند، این مسمومیت، مراتب دارد. طبیعی است که هر مسمومیتی کشنده نیست. در معاصی نیز همین گونه است. معاصی مراتب دارد؛ مکروهات به یک نحو است و محرمات به نحوی دیگر؛ ولی بالأخره همان طوری که باید این بدن را از مسمومیت ظاهری پاک کرد، روح را نیز باید از مسمومیت باطنی پاک کرد. همان طوری که بعضی از اجسام در مقابل سمّ، خیلی زود از پا درمی آیند و بعضی از اجسام مدت زمانی می گذرد تا از پا درآیند، ارواح نیز همین طور است؛ البته بستگی به نوع سمّ هم دارد.

ملکوت و صورت برزخی اعمال
 خداوند متعال در قرآن کریم همه مسائل را تبیین کرده است؛ حتی ملکوت و صورت برزخی بعضی از اعمال را نیز ذکر کرده است؛ مثلا کسی که مال  یتیم می خورد، در دل او آتش است.[۴] کسانی که چشمشان باز می ‏شود، می‏ توانند این آتش را در دل آن شخص ببینند. در دهان غیبت کننده، گوشت آن شخصی است که غیبتش را کرده است.[۵] همچنین هر گناهی که انسان انجام دهد، ملکوت آن مشخص است.
به هر حال معاصی یک مسمومیتی به انسان می‏ دهد که باید چاره‏ ای برای آن مسمومیت کرد. این قضیه خیلی جای تأمّل دارد.
گاهی اوقات هم، فضا در عالم باطن مسموم می ‏شود. اینکه اهل بیت علیهم السلام پرهیز می ‏دادند از اینکه یک تارک نماز در خانه باشد و این قدر تارک الصلاه را مذمت می کردند به این دلیل است که فضا را مسموم می‏ کند و توفیقات را از بین می ‏برد.[۶]
ای کاش می دانستیم چقدر ضرر می کنیم؛ زیرا روایات اهل بیت علیهم السلام را رعایت نمی کنیم و حواسمان نیست. به یک زندگی مادی صِرف، عادت کرده ایم. توجّهات و توسّلات ما کافی نیست و از فضاهای مسموم خیلی لطمه می‏ خوریم.
———————————————————————————————-
[۱]. تذکره المتقین، ص ۲۱۴.
[۲]. همان، ص۱۹۰.
[۳]. وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ‏ لَا یُطَوِّلَنَّ أَحَدُکُمْ شَارِبَهُ فَإِنَّ الشَّیْطَانَ یَتَّخِذُهُ مِجَنّاً یَسْتَتِرُ بِه.‏ (من لا یحضره الفقیه، ج‏۱، ص۱۲۷)
[۴]. سوره نساء، آیه ۱۰.
[۵]. سوره حجرات، آیه ۱۲.
[۶]. رک: میزان الحکمه، باب الصلاه، عنوان تارک الصلاه.
--------------------------
منبع : بنیاد هاد