ایجاد حالت اقامه صلاه و همه عبادات، دو زمینه می خواهد؛ یک زمینه کلی که مؤمن در مراقبه به سر ببرد، اهل آرامش باطن باشد، اهل توجهات باشد، اهل شلوغ کاری، به هم ریختگی، افکار متنوع حرام و حلال نباشد؛ یعنی قوه خیال او مهار داشته باشد. زمینه دیگر هم مربوط به وقت خود عبادت است. در آن وقت باید توجهات، بیشتر باشد

ایجاد حالت اقامه صلاه و همه عبادات، دو زمینه می خواهد؛ یک زمینه کلی که مؤمن در مراقبه به سر ببرد، اهل آرامش باطن باشد، اهل توجهات باشد، اهل شلوغ کاری، به هم ریختگی، افکار متنوع حرام و حلال نباشد؛ یعنی قوه خیال او مهار داشته باشد. زمینه دیگر هم مربوط به وقت خود عبادت است. در آن وقت باید توجهات، بیشتر باشد. با این دو زمینه است که صلاه، اقامه می شود و انسان دو رکعت نماز هم که می خواند، آن نماز به صورت یک فرد، یک مَلَک کامل، تجسم می شود. گاهی ارزش دو رکعت نماز به اندازه یک عمر عبادت بیشتر است به شرطی که این توجه واقعاً برای انسان بماند.
متأسفانه الآن ما چطور نماز می خوانیم یا به دیگران چطور القا می کنیم که نماز بخوانند؟ اکتفا کردن به حدّ و حدود ظاهری، کافی نیست. چقدر عجیب و غریب است که انسانی بطون معانی غیبیه را رها کند و فقط ادای حروف ظاهری را مراعات کند. چنین معانی غیبیه ای در انتظار ما است؛ اما خودمان را به چه قسمت هایی مشغول کرده ایم که خود را بی نصیب می کنیم. اگر حرکت معنوی انسان با مقدمات صحیح باشد، همان دو رکعت نماز، واقعاً کافی است و خیر زیادی را نصیب او می کند.
به حسب بعضی روایات، نوافل سبب تکمیل کاستی واجبات هستند[۱] و این توسعه ای است که خدای متعال در عالم معنا برای ما قرار داده است که چیزی بتواند جایگزین چیز دیگری باشد. اگر نماز واجب انسان که باید ملکوت آن به یک فرد سالم تبدیل بشود، ملک زیبارخی بشود و بالا برود، بر اثر عدم توجه، بخشی از آن ناقص شده است، نافله، آن نقص را جبران می کند. این، نشان گر الطاف الهی است و این که اهل بیت علیهم السلام بیان گر نکات و دقایق و معانی و معارف برای ما بوده اند. پس، از نافله برای تکمیل واجبات می توان استفاده کرد.
——————————————————–
پی نوشت:
[۱] . عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَنْ صَلَّى وَ أَقْبَلَ عَلَى صَلَاتِهِ لَمْ یُحَدِّثْ نَفْسَهُ وَ لَمْ یَسْهُ فِیهَا أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَیْهِ مَا أَقْبَلَ عَلَیْهَا فَرُبَّمَا رُفِعَ نِصْفُهَا وَ ثُلُثُهَا وَ رُبُعُهَا وَ خُمُسُهَا وَ إِنَّمَا أُمِرَ بِالسُّنَّهِ لِیَکْمُلَ‏ مَا ذَهَبَ‏ مِنَ‏ الْمَکْتُوبَه. (محاسن، ج۱، ص ۲۹).
-------------------
منبع: بنیاد هاد