ما می گوییم الگوهایمان اهل بیت علیهم السلام هستند؛ ولی این فقط یک تخیل است. الگوهای عملی ما خیلی [تنزل پیدا می کند و] پله می خورد و خود همین، از تنزّل مرتبه  ایمانی ما حکایت می کند. یکی از بزرگ ترین مشکلات ما همین است. آن کسی که به الگو برداری از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم و از امیرالمؤمنین علیه السلام رسید تا حدودی تضمین شده است. در ادعیه، همین را به ما یاد می دهند:
یَا مُحَمَّدُ یَا عَلِیُّ، یَا عَلِیُّ یَا مُحَمَّدُ، اکْفِیَانِی‏ فَإِنَّکُمَا کَافِیَایَ، وَ انْصُرَانِی‏ فَإِنَّکُمَا نَاصِرَای‏؛[۱]
ای محمد و ای علی، ای علی و ای محمد! مرا کفایت کنید، همانا شما کفایت کننده من هستید. و مرا یاری کنید که همانا شما یاری کننده من هستید.
باید رسول خدا و امیرالمؤمنین علیهماالسلام یک جایگاه حقیقی در دل انسان داشته باشند. آن وقت در این مسیر نگاه کنید بعضی ها جایگاه حقیقی را به تلویزیون می دهند، بعضی ها الگوی دینی خود را امام جماعت محله خود قرار می دهند. این چقدر فاصله هست تا پیغمبر خدا! این محدود است، و دیگر نمی شود برایش کاری کرد.
درک همین نسبیت و فاصله، کار هر قلبی نیست. انسان وقتی یک مقدار در خودش رفت، جایگاه خود را پیدا می کند. ما هنوز جایگاه مان را پیدا نکرده ایم و برایمان مبهم و تخیّلی است؛ ولی اگر کسی جایگاه خود را پیدا کرد، خیلی از قضایا برای او روشن می شود، رفتار او عوض می شود، صفات او فرق می کند و خیلی از زوایای کار او را قسمت الهی می گیرد. بخش های فاعله  قوای آسمانی، برای بعضی فعال است.
اگر انسان جایگاه خود را بشناسد، خیلی پیش می رود. معنویت، یک تخیّل نیست که بگوییم: هر کسی بخواهد آدمی خوبی بشود، با صرفِ این خواستن، معنویت دارد. معنویت سلطنتی دارد که از وقتی وارد آن شدی، باید پای آن بها بدهی.
------------
پی نوشت:
[۱]. دلائل الامامه، ص ۵۵۲.
--------------
منبع: بنیاد هاد