هر مبلغ دین طبعا دوست دارد به منطقه ای برود که امکانات رفاهی بیشتری داشته باشد. اما چه بسا اینگونه نباشد و منطقه ای را که مبلغ فکر می کند از جهاتی خوب است، ممکن است مشکلات خاص خودش را به همراه داشته باشد و برعکس. از اینرو مبلغ باید اخلاق و رفتارش به گونه ای باشد که چندان در بند این مسائل نباشد، و در عین حال که برنامه ریزی تبلیغی خود را دارد، به مقدرات الهی نیز راضی باشد.
مبلغ دین باید همواره متوجه باشد که: «عَسى‏ أَنْ‏ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسى‏ أَنْ‏ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ؛ چه بسا چيزى را خوش نداشته باشيد، حال آن كه خير شما در آن است. و يا چيزى را دوست داشته باشيد، حال آنكه شر شما در آن است و خدا مى‏داند، و شما نمى ‏دانيد.»[1] پیام این آیه برای مبلغان دین، این است که خداوند، حکمت حقیقی کارها را می داند و چه بسا علایق و خواسته های ما بر نفع ما نباشند و برعکس.
گر چه مبلغان دین باید بر اساس علایق خود(شهری، روستایی و کویری و کوهستانی و...) به سفرهای تبلیغی بروند، اما اگر احیانا به منطقه ای که چندان با معیارهای آنها همخوانی نداشت، گذرشان افتاد، بدانند که شاید قسمت آنها این بوده و چه بسا تبلیغ در این منطقه برای آنها خیر و خوبی به دنبال داشته باشد که بعدها آن را درک کنند.
مثال بارز راضی بودن به مقدرات الهی، بحث مادی تبلیغ است، که مبلغین ارجمند باید در این زمینه حساسیت لازم را داشته باشند و کلام خداوند در آیه216 بقره را از یاد نبرند.
حاصل سخن اینکه، مبلغ دین باید به مقدرات الهی در تبلیغ راضی بوده و البته برنامه ریزی خود را نیز داشته باشد.
-----------
پی نوشتها:
1.بقره/216