گر چه مبلغان ارجمند، سخنرانی خود را جهت ارشاد مردم آماده می کنند، اما باید از یاد نبرند که مخاطب اصلی منبر خود، خود هستند و بر این اساس باید خود را جزء مردم حساب کرده و در منبر خود، تا جایی که امکان دارد، از لفظ «ما» به جای «شما» استفاده کند.
خداوند در قرآن راجع به اولویت دادن فرد به هدایت خود پیش از دیگران می فرماید: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْليكُمْ ناراً؛ اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد، خود و كسان خود را از آتش نگه داريد.»[1]
در عالم می بینیم انسانی که می خواهد تجربه ای(حرفه ای، دانشی و...) را به دیگران تعلیم دهد، ابتدا باید خود، آن تجربه را بدست آورده باشد؛ وگرنه در انتقال آن مفاهیم به دیگران دچار مشکل خواهد شد. باید دانست که انتقال مفاهیم دینی، بمراتب از مفاهیم دیگر سخت تر است و باید علاوه بر الفاظ دینی، معنویت را نیز به مردم انتقال دهد و تا خود، معنویت نداشته باشد، طبعا انتطار بالایی از او نمی رود.
نکته قابل تامل: انتقال مفاهیم دینی، هم به معنویت فرد مبلغ بستگی دارد و هم به ظرفیت مردم و شرایط آنان. به عبارت دیگر، عدم تاثیرگذاری منبر را نباید تنها به گردن معنویت کمِ فرد مبلغ انداخت و از نقش مردم غافل شد. این نکته در زمان مولا علی(علیه السلام) نیز وجود داشت و با آنکه آن حضرت معصوم بودند، ولی سخن او در دل مردم تاثیری نداشت و برای جنگ با معاویه و دار و دسته او تعلل می کردند.[2]
--------------
پی نوشت ها:
1ــ تحریم/6
2ــ الغارات (ط - الحديثة) / ج‏2 / 476