آیت الله کشمیری قدّس سرّه می فرمودند یک پیرمرد خوبی بود که ما به دیدن ایشان رفتیم. آثاری از خیر در ظاهر او بود و صحبت های جالبی داشت. آن پیرمرد داستانی تعریف می کرد که در عراق، حلوایی از مغز گردو و فندق و پسته و عسل و روغن حیوانی درست می کردند که به این حلوا، «لوز» می گفتند. شخصی یک سینی از این حلوا را جلوی خود گذاشته بود و فریاد می زد: لوز؛ لوز. بدن این شخص فروشنده، خیلی به شیرینی نیاز داشت. یک نفر به او گفت: «تو چه کار می کنی؟! برای چه لوز می فروشی؟» فروشنده در جواب  گفت: «با هزینه آن، نان و ماست و سبزی می گیرم». آن شخص گفت: «بنده خدا! همین لوز را بخور برای تو کافی است. چرا می روی نان و ماست و سبزی می خوری؟«
بعضی از کارهای ما هم مثل این فروشنده است. به قول شاعر:
قدر خود نشناخت مسکین آدمی        از فزونی آمد و شد در کمی [ مثنوی معنوی، دفتر سوم، ص ۳۸۶ ]
ما گزینه بهتر و اولویت ها را تشخیص نمی دهیم؛ مانند کسی که چشم هایش نمی بیند و به این طرف و آن طرف، برخورد می کند. اگر کسی هم به ما تذکّری بدهد، موجب ناراحتی ما می شود. باید توجه داشته باشیم که برای همه ما فرصت بهره وری و استفاده بهینه از رحمت الهی و گزینه های بهتر، وجود دارد.
---------------
منبع: بنیاد هاد