قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام : إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى اطَّلَعَ إِلَى الْأَرْضِ فَاخْتَارَنَا وَ اخْتَارَ لَنَا شِيعَةً يَنْصُرُونَنَا وَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ يَبْذُلُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ أَنْفُسَهُمْ فِينَا أُولَئِكَ مِنَّا وَ إِلَيْنَا (بحار الأنوار(ط - بيروت)، ج‏10، ص: 114)
  حضرت على بن ابى طالب عليه السّلام فرمود: خداى عليم متوجه زمين شد و ما را انتخاب نمود و شيعيانى براى ما برگزيد كه ما را يارى مي كنند. در شادی ما شاد و هنگام حزن ما اندوهناک مي‌گردند. جان و مال خود را در راه ما مى‏بخشند.ايشان از ما مي‌باشند و بسوى ما باز خواهند گشت.
از صفات شیعه بودن این است که در شادی اهل بیت علیهم السلام، شاد باشیم و در حزن و اندوه آن بزرگواران غمگین باشیم، لذا بر ما طلاب لازم است که ولادت ها و شهادت های ائمه هدی علیهم صلوات الله را با جدیت و باشکوه برگزار کنیم.
اینطور نباشد که بگوییم چون در روستایی دورافتاده هستیم پس مهم نیست مراسمی گرفته شود، این نوع تفکر اشتباه است، بلکه باید در همه جا چراغ مجالس اهل بیت علیهم السلام را روشن نگه داریم.
با گرفتن چنین مراسمی هم خودمان از نورانیت و فضایل اهل بیت علیهم السلام بهره خواهیم برد و هم با برگزاری چنین مجالسی، به آن روستا و یا محل تبیلغ رسمیت داده و برای مردم آن جا احترام قائل شده ایم.