حضرت آيت الله جوادي آملي در كتاب جرعه ای از صهباي حج  اظهار داشتند:رسول اکرم‏ (صلي الله عليه و آله و سلم) به شخص ثروتمندي که موفق به حضور در مراسم حج نشده بود فرمود: به کوه ابوقبيس بنگر اگر به اندازه اين کوه طلاي سرخ داشته باشي و آن را در راه خدا انفاق کني هرگز به پاداش حج‏ گزاران، دست نخواهي‏ يافت.
سپس فرمود: حج‏ گزار چون مقدمات سفر خود را آماده کند چيزي بر نمي ‏دارد و چيزي نمي‏ نهد مگر آنکه خداوند ده حسنه براي او ثبت و ده سيّئه از او محو مي‏ کند و ده درجه او را بالا مي‏ برد. پس چون بر مرکب خود سوار شود، مرکبش گامي برنمي‏ دارد و گامي نمي ‏نهد مگر آنکه خداوند باز براي او چنان مي ‏کند. پس چون به گرد کعبه طواف کند از گناهان خود بيرون مي‏ آيد و چون بين صفا و مروه سعي کند از گناهانش به ‏درمي ‏آيد و چون در عرفات توقّف کند از گناهانش خارج مي‏ شود و چون در مشعرالحرام توقّف کند از گناهانش برون مي‏ آيد و چون رمي جمره کند از گناهانش خارج مي‏ شود و اين‏ چنين رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) يکا يک مواقف را برشمرد و فرمود: اگر حج‏ گزار در هر يک از اين مواقف درنگ کند از گناهانش بيرون مي ‏آيد. آنگاه فرمود: تو کجا مي‏ تواني به پاداش حج‏ گزار دست‏ يابي؟!؛«أنّي لکَ أنْ‏تَبلغَ ما يَبْلُغُ الحاجُّ».
شايد مراد پيامبر گرامي‏ (صلي الله عليه و آله و سلم) از تأکيد بر خروج حج ‏گزار از گناهان خويش پس از هر يک از مناسک ،بيان اين نکته باشد که هر يک از اين اعمال در آمرزش گناهي خاص مؤثر است و براي آمرزش آن گناه واجب شده است يا آنکه گناهان چون انباشته شود و زنگار و پرده‏ اي بر گنهکار شود، هر يک از اين مناسک موجب کاستن از ضخامت اين پرده‏ها و کنار رفتن اين پوشش ها از دلها مي ‏گردد.