پرستاران با مراقبت از بیماران، خرسندی آنان را فراهم می آورند و در سایه به دست آوردن رضایت آنان، خشنودی خداوند را برای خویش رقم می زنند. از سوی دیگر لذت کمک به دیگران، در فطرت پاک انسان ها به ودیعت نهاده شده است. آن گاه که پرستار رنج و اندوه مریض را به شادی و نشاط مبدل می سازد و لبخند شادمانی و طراوت را بر گوشه لبان او می بیند، خود نیز شاد و مسرور می شود و همه سختی ها و زحمت هایی را که در این مسیر به جان خریده است، از یاد می برد. بدین ترتیب، رابطه ای صمیمانه و دوسویه همراه با مهر و محبت بین پرستار و بیمار ایجاد می شود. راز این محبوبیت را می توان از سخن ارزشمند پیامبر اسلام دریافت:
جُبِلَتِ القُلُوبُ عَلی حُبِّ مَن اَحْسَنَ اِلَیْها وَ بُغْضِ مَنْ اَساءَ اِلَیْها.
طبیعت قلب ها، بر محبت و دوستی کسی که به آدمی احسان و نیکی می کند و بغض و دشمنی کسی که به انسان بدی روا می دارد، نهاده شده است.
این نیکوکاری افزون بر محبوبیت اجتماعی، رضایت الهی را نیز در پی خواهد داشت؛ چرا که قرآن کریم نیز به صراحت می گوید: «وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ؛ و نیکی کنید که خداوند نیکوکاران را دوست می دارد». (بقره: 195)
حرفه پرستاری، آثار ارزنده ای بر شخصیت فرد پرستار بر جا می گذارد. پرستار با پذیرش کارهای راحت و دشوار یک بیمار، در حقیقت خودخواهی را در خویش از بین می برد و دگرخواهی و نوع دوستی را در وجود خویش نهادینه می کند. پذیرش کارهای مربوط به بیماران، روحیه فروتنی و نرم خویی را در او افزایش می دهد و خودبینی را از وی دور می سازد. پرستار بر اساس تعهد و مسئولیتش در برابر بیمار، با او که آمیخته با درد و رنج است، مدارا می کند و تمام برخوردهای تند و ناهنجار مریض را که برخاسته از درد است، برمی تابد. این همه، گامی است برای خودسازی و دست یابی به کرامت های انسانی و رسیدن به قله های بردباری؛ همان که امیرالمؤمنین علی علیه السلام آن را بسیار مهم می شمارد و می فرماید: «لاعِزَّ کَالْحِلْمِ؛ هیچ عزتی همانند حلم و بردباری نیست».
پرستار با کمک به بیماران، دعای خیر آنان را بدرقه راهش می سازد و این کلام نورانی حضرت صادق علیه السلام را ره توشه خویش می کند که فرمود: «از بیماران خود عیادت کنید و از آنان درخواست دعا کنید؛ زیرا دعای آنان، همانند دعای فرشتگان است.» دعای مستجابی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وعده داده است که هنگام عیادت از مسلمان، نصیب عیادت کننده می شود: «دُعاؤُکَ فیها مُسْتَجابٌ؛ دعای تو در هنگام بیماری مستجاب است».
تأثیر ارزشمند پرستاری از بیمار، در گفتاری شفاف از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله نیز بیان شده که بسیار شنیدنی است:
مَنْ اَعانَ ضَعیفا فی بَدَنِهِ عَلی اَمرِهِ اَعانَهُ اللّه  عَلی اَمْرِهِ وَ نَصَبَ لَهُ فیِ الْقیامَةِ مَلائِکَةً یُعینُونَهُ عَلی قَطْعِ تِلْکَ الْاَهْوالِ وَ عُبُورِ تِلکَ الخَنادِقِ مِنَ النّارِ، حتی لا یُصیبَهُ مِنْ دُخانِها وَ عَلی سَمُومِها وَ عَلی عُبُورِ الصِّراطِ اِلَی الجَنَّةِ سالِما امِنا.
هر کس انسانی را که ناتوانی جسمی دارد یاری کند، خداوند او را در کارهایش یاری می دهد و در قیامت فرشتگانی را می گمارد تا او را در پیمودن مسیر هولناک قیامت و عبور از گودال های آتش کمک کنند، به گونه ای که از سموم آن آسیب نبیند و او را از صراط به سوی بهشت با سلامت و امنیت کامل، گذر می دهند. 
پیام متن: 
ایجاد محبت دوسویه، رضایت الهی، از بین رفتن خودخواهی، تأثیر دعای بیمار بر روان پرستار و کمک فرشتگان در رسیدن آسان تر به بهشت، از فایده ها و آثار مثبت پرستاری است.