جلد دوم؛ باب هشتم: اعمال مخصوص ماه رجب و برکات و خیرات آن، فصل بیست و چهارم، دعای روز اول و هر روز از ماه رجب (چهارمین دعای هر روز ماه رجب):
«طرازى» نقل كرده و گفته است: «اين دعا را امام صادق-عليه السّلام-به «محمد بن ذكوان» معروف به «سجاد» آموخت، هم او كه گفته اند آن قدر سجده نمود و در سجده به گريه پرداخت تا اين كه در اثر آن نابينا گرديد.
در هر حال، او مى گويد:
به امام صادق -عليه السّلام-عرض كردم: فدايت شوم! ماه رجب فرا رسيد. دعايى به من بياموز كه در اين ماه بخوانم و خداوند به وسيله ى آن به من سود برساند.
حضرت فرمود: بنويس «بسم اللّه الرحمن الرحيم» در هر روز از ماه رجب، به هنگام صبح و شام و در تعقيب نمازهاى روز و شب بگو:

يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ من [عِنْدَ] كُلِّ شَرٍّ

اى خدايى كه براى هر نيكى به تو اميد مى بندم و به هنگام هر بدى از خشم تو امان مى جويم. 

يَا مَنْ يُعْطِي الْكَثِيرَ بِالْقَلِيلِ يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ سَأَلَهُ

اى خدايى كه در برابر كم، بسيار مى بخشى، اى خدايى كه به هركس از تو نياز خواهد، بخشش مى كنى. 

يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ تُحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً

اى خدايى كه به هركس از تو درخواست نكند و حتى تو را نشناسد، نيز از سر دلسوزى و مهرورزى بخشش مى كنى. 

أَعْطِنِي بِمَسْأَلَتِي إِيَّاكَ جَمِيعَ [الخيرات‏] خَيْرِ الدُّنْيَا وَ جَمِيعَ خَيْرِ الْآخِرَةِ

اينك به من كه از تو نياز مى خواهم، همه ى نيكى هاى دنيا و آخرت را عطا كن 

وَ اصْرِفْ عَنِّي بِمَسْأَلَتِي إِيَّاكَ جَمِيعَ شَرِّ الدُّنْيَا وَ [جميع‏] شَرِّ الْآخِرَةِ

و از من كه از تو درخواست مى كنم، همه ى بدى هاى دنيا و آخرت را دور دار؛ 

فَإِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ مَا أَعْطَيْتَ وَ زِدْنِي مِنْ فَضْلِكَ يَا كَرِيمُ

زيرا آنچه تو بخشيده اى كاستى نمى پذيرد و از افزون بخشى ات، بهره ى مرا بيفزا، اى بزرگوار.

سپس امام صادق-عليه السّلام-دست چپ خود را بالا برد و محاسن خويش را در دست گرفت و دعاى ياد شده را خواند، در حالى كه انگشت اشاره ى دست راست خود را حركت مى داد و به خدا پناه مى برد و در ادامه ى دعا فرمود:

يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ يَا ذَا النَّعْمَاءِ وَ الْجُودِ يَا ذَا الْمَنِّ وَ الطَّوْلِ حَرِّمْ [شبابي و] شَيْبَتِي عَلَى النَّارِ

اى بزرگ و بزرگوار، اى دارنده ى نعمت و بخشش، اى بخشنده و عطاكننده، [جوانى و]محاسن مرا بر آتش جهنم حرام گردان

در حديث ديگر آمده است: سپس دست خود را بر محاسنش گذاشت و دست از آن برنداشت تا اين كه پشت دستش پر از اشك گرديد.