سلام بر ماه رجب که با خرمنی انبوه از برکت و سُرور و نور و روشنایی، به ما روی می آورد. بر لب هایمان تبسم می نشاند و از دل هایمان غم و اندوه را می زداید. روزه هایش صفابخش، نمازهایش شوق برانگیز و سحرگاهانش مست کننده است. دعاهای این ماه چه گره گشایی ها می کند و مناجات هایش، چه پلکان ها برای قرب به معشوق حقیقی فراهم می آورد.

سلام بر ندای ملکوتی «ملک داعی» (فرشته فراخوان) که ـ به فرموده پیامبر ـ با فرا رسیدن ماه رجب، هر شب تا صبح، این گونه آدمیان را خطاب می کند:
خوشا به حال تسبیح کنندگان خدا! خوشا به حال فرمان برداران خدا!

خدای متعال می فرماید:
هم نشین کسی هستم که با من هم نشینی کند، فرمان بردار کسی هستم که فرمان بردارم باشد و بخشنده خواهانِ بخشایش هستم.
ماه، ماه من؛ بنده، بنده من و رحمت، رحمت من است. هر کسی در این ماه مرا بخواند، او را اجابت می کنم؛ هر کس از من بخواهد، به او می دهم و هر کس از من هدایت بطلبد، او را هدایت می کنم. این ماه را رشته ای بین خود و بندگانم قرار دادم که هر کس آن را بگیرد، به من می رسد.[1]

ای پیکِ پی خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو بجز سخنِ دلنشان دوست
حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود
یا از دهانِ آنکه شنید از دهان دوست
ای یار آشنا، علم کاروان کجاست
تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست[2]

پی نوشت:
[1] سیدبن طاووس، اقبال، ج 3، ص 174.
[2] سعدی.