در دین اخلاق مدار اسلام تأکید فراوانی بر احترام شاگرد بر استاد شده و همواره بحث محترم شمردن استاد مطرح بوده است اما استاد هم نباید از این جایگاه سوء استفاده کند بلکه باید بدون هیچ چشم داشت و منتی علم خود را متواضعانه در اختیار طالبان دانش قرار دهد.

آیه:
خداوند متعال در قرآن می فرماید:
« وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا». [فرقان/63]
و بندگان خداى رحمان، كسانى اند كه روى زمين با تواضع و فروتنى راه می روند

آینه:
حکایت؛
گویند شیخ بهائی در ایامی که مشرف به زیارت علوی شد، روزی در درس مرحوم مقدس اردبیلی، حاضر گشت دید که مولانا از راه شکسته نفسی خود را در میان شاگردان مخفی کرده است؛ به گونه ای که کسی نمی توانست بین استاد و شاگرد فرق بگذارد. استاد و شاگردان به درس و مباحثه مشغول بودند و صدر مجلس خالی مانده بود. شیخ بهائی با اصرار و خواهش تمام مولانا را آورده و در بالای مجلس نشاند. هنگامی که ایشان به صدر مجلس رفت ناگهان با صدای بلند این آیه خوانده شد: «تلک الدار الاخره نجعلها للذین لا یریدون علوا فی الارض ولا فسادا و العاقبه للمتقین»[قصص/ 8]،  ترجمه: این سرای آخرت را برای کسانی قرار می دهیم که اراده برتری جویی در زمین و فساد را ندارند و عاقبت نیک برای پرهیزگاران است. پس از استماع این آیه لرزه براندام مرحوم مقدس اردبیلی افتاد و رنگ و رویش متغیر شد. گریه کنان برخاست و در میان شاگردان خود نشسته و دوباره به درس و بحث مشغول شد.[1]

در خود کمال و منزلتی هر که را                        که هست برصدر اختیار کند آستانه را

پی نوشت:
[1]. با اقتباس و ویراست از کتاب هزار و یک حکایت قرآنی/به نقل از حوزه