ارزش انسان با توجه به تلاش و کوششی که در راه رسیدن به اهدافش انجام می دهد، سنجیده می شود و پاداش این تلاش اگر با ایمان به خداوند و برای او انجام گرفته باشد، برعهده اوست والا پاداشش بر عهده کسی خواهد بود که کار برای او انجام شده است.

آیه:
خداوند متعال در قرآن می فرماید:
وَأَن لَّيْسَ لِلْإِنسَنِ إِلَّا مَا سَعَى.[1]
و اینکه برای انسان بهره ای جز سعی و کوشش او نیست.

آینه: حکایت؛
استاد سید جعفر شهیدی گفته است: آنچه طالب علم را به مدرسه می کشاند عشق به فراگیری علوم آل محمد علیهم السلام است، بنابراین طالب علم باید برای عالم شدن، خود را برای تحمل هرگونه مشقتی آماده  کند.
بنده چون عازم نجف شدم با خود فکر کردم، اگر حجره پیدا نکنی چه خواهی کرد؟ گفتم در صحن بارگاه امیرالمؤمنین علیه السلام می خوابم، البته در صحن نخوابیدم ولی هنگام ورود در مدرسه قزوینی ها حجره ای را به من دادند که درب آن به پله های طبقه بالا باز می شد، حجره نبود انبار بود، روز که در را باز می کردم تنها می توانستم اجسام را تمیز بدهم و ناچار برای مطالعه به پشت بام می رفتم، از گرمای پنجاه درجه تابستان و گرسنه ماندن روزهای پی درپی چیزی نمی گویم، زیرا عموم طلبه ها در این مشقت با من شریک بودند. با این حال درس ها از یک ساعت به اذان صبح تا دو ساعت از شب گذشته برقرار بود، رفتم خدمت آقای حاج شیخ صدرا بادکوبه ای که برای ما درس شوارق بگوید فرمود: وقت ندارم ولی ما این قدر اصرار کردیم که قرار شد یک ساعت به اذان صبح مانده برای ما درس گوید.[2]
کار اکسیر کند همت ذاتی، «صائب» ***** خاک در دست، زر و سیم شود حاتم را[3]

منبع: حوزه
---------------------------
پی نوشت:
[1] نجم/39.
[2] با اقتباس و ویراست از کتاب مردان علم در میدان عمل.
[3] صائب.