روز شعر و ادب
روز شعر و ادب، روز پاسداشت هنر متعالی است؛ هنری که در دوره های مختلف و در فراز و نشیب های این مرز و بوم، آینه وار در خدمت وجدان های بیدار بوده است. عرصه شعر و ادب، عرصه پرواز سیمرغ وشانی است که در وادی انسانیت بال و پر شکسته اند و آینه دار جلوه های روشن ایمان و معرفت بوده اند.
هزار و اندی سال از عمر شعر ایرانی گذشته است و امروز هنوز قلم ها از مجرای شعر و ادبیات، در خدمت به تصویر کشیدن انسانیت اند؛ چنان که در پیروزی انقلاب و در دوره جنگ تحمیلی و در عرصه مبارزه با بیدادگران، همواره خوش درخشیده است.

روز اندیشه
امروز روزبزرگداشت ازتمام ذهن ها و اندیشه هایی است که درخدمت آرمان های بزرگ بشری می باشد.
امروز، روز سلام به تمام شاعران و نویسندگانی است که در پویایی ارزش ها قلم فرسایی کرده اند. روز سلام به قلم، روز سلام به واژه ها، روز سلام به اندیشه هاست.
امروز، روز سلام به کلماتی است که در معنای واقعیِ کلمة اللّه ، کالبدهای مرده را جان داده اند و مسیح وار، روحی از ایمان و عرفان و عشق را در اندیشه ها و زبان ها دمیده اند.

ایران، سرزمین ادب
ایران، سرزمین گنجینه های ارزشمندی از اندیشه های روشن رحمانی است و چه بسیار کیمیاگرانی که از روزگاران دور، کلمات را صیقل داده اند و با جان خویش، مرزهای تاریخ و حماسه و ادب را درنوردیده اند و تا امروز زنده و ماندگار پیش تاخته اند. کیمیاگرانی که از کیمیای کلمه، قلمرو انسانیت را سرشار از روح بلند انسانی کرده اند. کیمیاگرانی که از عرق ریزان روح خویش، پندارهای نیک بشری را نسل به نسل ارمغان فرهنگ امروز نموده اند. امروز، روز گشودن گنجینه های شعر و ادب پارسی است.

میراث ماندگار
ادبیات، میراث گران بهایی است که از دوردست روزگاران تاریخ، دست به دست و سینه به سینه به امروزیان رسیده است. میراثی گران بها که ره آورد ذوق و قریحه مردان و زنان سخت کوش است. شعر و ادب، فریادِ رسای حنجره هایی است که زمانی در عرصه مبارزه و عشق، ره پوی جاده ای پر فراز و نشیب زندگی بوده، و گاه به شکل پیام آور اخلاق و تربیتِ نفس ظهور نموده است. ادبیات، نقطه عطف حرکت های آرمانی است. ادبیات، آهنگ رسیدن تا قله های رفیع سعادت است. روز شعر و ادب، مبارک باد.

ایران، مهد نام آوران
هزار و اندی سال است که ایرانی ها شعر گفته اند و با آهنگ موزون کلامشان، بر جهل و بیداد تاخته اند و تا قلمرو انسانیت پیش آمده اند.

تاریخ، گواه آن است که این پهناور سبز، همواره مهد فرهنگ و ادب بوده است. هر جا نامی از شور و شعر و عرفان است، هر جا یادی از فرهنگ و حماسه و عشق است، نام ایران هم تابناک می درخشد. هزار و اندی سال است که شعر ایرانی، تجلی گاه نام آورانی است که خویشتن خویش را در آینه اخلاق و ادب به تماشا نشسته اند و گرد غفلت و خاموشی را از چهره روزگاران بیداد و جهل زدوده اند. نام آورانی که پیام آورانِ نیکی و رسولان بیداری اند؛ از رودکی پدر شعر فارسی گرفته، تا کودکی که هنوز مادر فلک نزاده است.

نقش شعر و ادب در ترویج دین
نقش والای شعر و ادب در ترویج فرهنگ و دین و اخلاق، انکارناپذیر است. ادبیات، همواره به عنوان زبان روح و آینه عاطفه و عشق، در گونه های فراوانِ تأثیرگذارترین ابزار انتقال و القای سنت ها و مفاهیم بلند بشری نقش آفرینی نموده است.
ضرب المثل های به جا مانده از نسل های کهن، حکایت، ترانه ها، مثل ها و...، همه و همه رنگی از زندگی و آداب و رسوم و اندیشه های اقوام مختلف ایرانی است که نسل به نسل به امروز رسیده است.
جایگاه ادبیات به عنوان کلید رسیدن به مدینه فاضله انسانی و منشأ انقلاب های درونی قابل انکار نیست؛ هم چنان که در حوزه های دین، عرفان، اخلاق، اسطوره و فرهنگ نیز، مرتبه شعر و ادب، مرتبه ای بس والا و بلند است.

شعر در ایران باستان(قبل از اسلام)
شعر در ایران سابقه ای بس طولانی دارد و گاثاها (سرودها)، یکی از قدیم ترین اشعار به جا مانده قسمتی از کتاب اوستا می باشد که به احتمال قوی بوسیله خود زرتشت سروده شده است.
کتاب مقدس زرتشتیان که به زبان اوستایی و تألیف آن را به زرتشت، پیامبر ایرانی نسبت می دهند، شامل دو هزار بیت بوده که از کهن ترین نسخه های ادب ایران زمین است.

ادبیات فارسی بعد از اسلام
از قرن سوم هجری، زبان دری در مشرق ایران به عنوان زبان رسمی و ادبی مورد توجه و استعمال قرار گرفت. رفته رفته با نفوذ سیاسی اعراب، کاربرد کلمات و اصطلاحات دینی، سیاسی و علمی در زبان دری معمول گشت و این از لحاظ روانی و فصاحت اهمیت دارد. از قرن چهارم به بعد، در عراق، آذربایجان و فارس نیز زبان دری راه یافت و در نتیجه، لغات و اصطلاحات و حتی برخی قواعد زبان عربی در زبان فارسی نفوذ کرد.

تأثیر زبان عربی بر زبان فارسی
پس از سقوط حکومت ساسانی و نفوذ اعراب در ایران، زبان پهلوی جای خود را به لهجه های محلی، از جمله زبان فارسی دری داد. افزون بر این، لهجه های دیگری از جمله کردی و طبری را نیز می توان برشمرد که هنوز اشعار مکتوبی از این لهجه ها در دست است. نفوذ زبان عربی در زبان فارسی روز به روز افزایش یافت و عده ای از ایرانیان به تصنیف کتاب و سرودن شعر به زبان عربی پرداختند. اوزان شعر فارسی که گاه از اوزان شعر عربی اقتباس یافته نیز، از شواهد این امرند.

نظم و نثر فارسی از قرن چهارم هجری
ترقی و رونق ادبیات منظوم و منثور از دوره سامانیان آغاز گشت. در منطقه نفوذ این سلسله، یعنی در خراسان و ماوراءالنهر، شاعران و نویسندگانی می زیستند که مورد توجه و احترام پادشاهان سامانی قرار می گرفتند و آثار ادبی چندی پدید آوردند. توضیح درباره کتاب ها و شرح حال شاعران و نویسندگان این دوره در تذکره ها آمده است.

از قرن چهارم تا قرن نهم، شاعران و نویسندگان برجسته ای در ایران ظهور کردند که عده ای از آن ها از مفاخر بزرگ ادبی جهان به شمار می روند و گروهی در ایران و میان فارسی زبانان شهرت یافتند.

☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢☢

برگرفته از : ماهنامه گلبرگ ، شماره 54 / منبع : سایت حوزه نت