«شارلی ابدو» چیست؟ این هفته نامه فرانسوی چه پیشینه ای دارد؟ چرا دولت فرانسه سال هاست بر حمایت از این نشریه با وجود انتشار کاریکاتورهای موهن و تحریک کننده پیروان ادیان، اصرار دارد؟

در هفتمین روز از سال جدید میلادی، تنها چند روز پیش از آنکه قدم زدن وزیر خارجه ایران و آمریکا در پاریس تیتر یک رسانه ها شود، همه نگاه ها به پایتخت فرانسه جلب می شود؛ دو فرد مسلح، تحریریه «نشریه »ای را به رگبار می بندند. شعارهای «الله اکبر» سر می دهند.  در راه بازگشت از عملیات، یک پلیس - از قضا - مسلمان را که بر روی زمین  افتاده است، از فاصله ای نزدیک هدف قرار می دهند؛ چیزی شبیه تیر خلاص. اما آثاری هم از اصابت تیر به این پلیس در تصاویر دیده نمی شود.

داعش مسؤولیت همه چیز را بر عهده می گیرد. کاریکاتوری از ابوبکر البغدادی سرکرده این گروهک تروریستی که در آخرین شماره «شارلی ابدو» منتشر شد، انگیزه اعضای فرانسوی داعش از حمله به دفتر نشریه ای است که از آن به عنوان «نشریه فکاهی-انتقادی» یاد می شود.

چیزی از حادثه گروگانگیری استرالیا نگذشته است که یک حادثه تروریستی دیگر به مسلمانان نسبت داده می شود و جریان اسلام هراسی در جهان شدت می گیرد. بسیاری - از اروپا و آمریکا تا ایران خودمان - می گویند «من شارلی هستم» تا به نوعی با کشتگان این حادثه ابراز همدردی کنند. در  اقدامی بی سابقه، دولت فرانسه راهپیمایی «وحدت در برابر تروریسم و افراط گرایی» برگزار می کند؛ با میهمان ناخواند ه ای از تل آویو که افتخار کشتن انسان های بی گناه در تمام رده های سنی - از نوزاد تا سالخورده - را در کارنامه دارد و حالا به «تروریسم و آدم کشی» معترض است! و خیلی زود، همه «شارلی» می شوند...

اما «شارلی» چیست و چه کارنامه ای دارد؟
در اینجا قصد نداریم به این بپردازیم که فرانسه تاوان چه چیزی را می دهد یا این تنها نمونه ای از حدود 3000 داعشی است که از این کشور به سوریه رفته اند و اکنون بازگشته اند...تنها قصد داریم بگوییم این «شارلی» که با آن ابراز همدردی می شود و می گویند «من شارلی هستم» کیست و چه کارنامه ای دارد. بدیهی است که این به معنای حمایت از اقدام مسلحانه و تروریستی نیست؛ که آن، در جای خود محکوم و تقبیح شده است.
پیشینه راه اندازی «هفته نامه شارلی» (Charlie Hebdo) به دهه 1970 میلادی بازمی گردد که پس از تعطیلی نشریه طنز «کُرون» به دلیل توهین به ژنرال شارل دو گل، با همان تحریریه به نام شارلی ابدو که کنایه ای هم به نام ژنرال شارل دو گل است، منتشر شد. فراز و نشیب در انتشار این هفته نامه ادامه داشت تا سال 1992، تحریریه این مجله تقویت شد و شارلی تازه ای آغاز بکار کرد.

"فرانسوا کاوانا" و "جورجز برنی" بنیانگذاران نشریه طنزی بودند که اساس «هفته نامه» شارلی شد

از همان ابتدای راه اندازی نشریه طنز «هاراگیری» و «کرون» در دهه 60 و 70 میلادی، آنچه که بیش از هرچیز توجه مخاطبان فرانسوی را به خود جل کرد، بی پروایی این نشریه در انتشار تصاویر و کاریکاتورهایی با محتوای نامناسب و مستهجن بود که حتی مقامات فرانسوی نیز از این نگاه زننده در قابل طنز این نشریه در امان نبودند. غلبه محتوای زننده و غیراخلاقی در نهایت تیتر توهین آمیز این نشریه درباره مرگ شارل دو گل، آن را به تعطیلی کشاند و پس از انتشار مجدد نیز چندان مورد استقبال مخاطبان واقع نشد و در حالی نیمه فعال با همان خط مشی سابق، به حیات خود ادامه می داد تا در سال 1981 انتشار آن متوقف شد. 10 سال بعد «فیلیپ وال» کمدین فرانسوی دوباره چراغ نشریه ای را که در فرانسه به «زنندگی و حماقت» مشهور شده بود، روشن کرد.

فیلیپ وال کمدین فرانسوی که چراغ «شارلی» را در سال 1991 روشن کرد. او در مقاله ای در سال 2000 فلسطینیان را افرادی غیرمتمدن خواند

این نشریه خود را نزدیک به جناح راست افراطی فرانسه می دانست و متعهد به مخالفت با مذهب و بویژه - در آن زمان - مخالفت با کاتولیک ها. شارلی با همه اعتقادات مخالف بود و فریاد بی دینی و لائیسیته سر می داد. به مقدسات هیچ دین و مذهبی رحم نمی کرد. تصاویری مستهجن از حضرت عیسی (ع)، حضرت مریم (س)، پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله)، طرحهای موهن نسبت به مسلمانان و شخصیت های سیاسی و مذهبی جهان نشان ازین داشت که این نشریه هیچ پایبندی به هیچ قانون و ارزش و دین و مکتبی ندارد و اساس آن بر اهانت بنا شده است. 
موارد زیر تنها چند نمونه ای است که به سختی در میان ده ها و صدها کاریکاتور این نشریه انتخاب شده است تا مخاطبان محترم بیشتر با سبک توهین های این نشریه آشنا شوند. پیشاپیش بدلیل نمایش این کاریکاتورها عذرخواهی می کنیم.

Journal Irresponsable با مفهومی نزدیک به «مجله بدون مسئولیت»
هفته نامه شارلی در هر شماره تأکید می کند مسئولیت مطالب و تصاویر منتشرشده را برعهده نخواهد گرفت

فیلیپ وال خط مشی تندی داشت و در مدت مسئولیت او در این هفته نامه، چندین نفر از کارکنانش را بدلیل مخالفت با نظراتش، اخراج یا مجبور به استعفا کرد. مسجد اعظم پاریس به دلیل اهانت های مکرر شارلی ابدو، در سال 2007 از فیلیپ وال به اتهام اهانت به مسلمانان و ترسیم کاریکاتورهای موهن از پیامبر(صلی الله علیه وآله) شکایت کرد اما وال در دفاعیاتش اظهار داشت اینها مسلمان نیستند، بلکه مشتی افراط گرا هستند . در نهایت در سال 2009 پس از کسب مسئولیت در رادیو اینتر فرانس، از شارلی ابدو استعفا داد.
نکته جالب توجه در کارنامه این نشریه که بیشتر خاستگاه تفکرات گرانندگان و حامیان آن را نشان می دهد، اتفاقی است که در سال 2008 در زمان ریاست جمهوری سارکوزی رخ می دهد. این نشریه در کاریکاتوری، تصمیم پسر رئیس جمهور وقت فرانسه به یهودی شدن - برای ازدواج با یک دختر ثروتمند یهودی - را سوژه خود قرار می دهد. اما بلافاصله از سوی جامعه یهودیان و لابی اسرائیل در فرانسه به گرایشان ضدیهودی متهم می شوند و فیلیپ وال، کاریکاتوریست نشریه را مجبور به توضیح و عذرخواهی می کند. 

«موریس سینِ» از کاریکاتوریست های معروف نشریه شارلی ابدو در نهایت با فشارهای لابی اسرائیل به دلیل کشیدن کاریکاتور پسر سارکوزی و امتناع از عذرخواهی، اخراج شد و توسط انجمن بین المللی ضد نژادپرستی و یهودستیزی (LICRA) به دادگاه کشیده شد. آزادی بیان مورد نظر که اجازه بدترین توهین ها به مسلمانان و مسیحیان را می دهد، در قبال نزدیک شدن به یهودیان، به سخت ترین شکل ممکن برخورد و مجازات می کند.
او بعد از حادثه حمله به نشریه شارلی ابدو اینگونه نوشت: «من شارلی نیستم...من سین هستم. من قبلاً بعنوان کاریکاتوریست برای نشریه شارلی ابدو کار می کردم. در سال 2009، کاریکاتوری را کشیدم در خصوص پسر سارکوزی در حالیکه به دلایل مالی به یهودیت تغییر دین داده بود، و اخراج شدم. شارلی از من خواست تا عذرخواهی کنم ولی من نپذیرفتم. شارلی مرا به خاطر به سخره گرفتن یهودیت اخراج کرد.»

اما در حمله هواداران و اعضای فرانسوی داعش به تحریریه شارلی ابدو، چهار کاریکاتوریست و خبرنگار این نشریه کشته شدند. این چهار نفر بیشترین کاریکاتورهای موهن از پیامبر اسلام را به تصویر کشیده  بودند و تصاویر کارتون ها و اهانت های مکرر آن به اسلام نیز منتشر شده است که از انتشار این تصاویر معذوریم.

استفان شاربونیه کاریکاتوریست ارشد شارلی ابدو بود. بیشترین کاریکاتورهای توهین آمیز نسبت به پیامبر اسلام و دیگر کارتون های ضدمذهبی را او ترسیم می کرد. در سال 2011 کاریکاتورهایی که کشیده بود کار دستش داد و دفتر مجله مورد حمله افراد ناشناس قرار گرفت و به آتش کشیده شد. پلیس فرانسه از آن پس، حفاظت از او را بر عهده گرفت، اما کوچکترین تذکری مبنی بر عدم انتشار تصاویر تحریک کننده و توهین آمیز نسبت به ادیان به او نداد. گویا دولت فرانسه نیز حاضر به پذیرش هزینه های احتمالی در قبال ادامه روند انتشار کاریکاتورهای موهن بود. شاربونیه از سال 2009 تا زمان مرگش سردبیر شارلی ابدو بود.

در سال 2012 نیز پلیس فرانسه یک نفر را به اتهام تهدید شاربونیه به "سربریدن" بازداشت کرد. گروه القاعده نیز در سال 2013 نام شاربونیه را در لیست افراد به شدت تحت تعقیب قرار داد. اما این کاریکاتوریست فرانسوی در واکنش به همه این تهدیدات، گفته بود که او نه زن دارد، نه بچه، نه ماشین و نه بدهی که نگران مرگ خود باشد و ترجیح می دهد ایستاده بمیرد تا اینکه بر روی زانو زندگی کند! و در نهایت شاربونیه "نشسته" و در جلسه شورای سردبیری این نشریه به رگبار بسته شد.

حادثه فرانسه آغازی بود بر تشدید اسلام هراسی و اهانت به مقدسات مسلمانان به بهانه آزادی بیان. بنگاه سخن پراکنی دولتی انگلیس (British Broadcasting Corporation) در اقدامی موهن، همزمان با حوادث پاریس، کاریکاتور مجله شارلی ابدو از پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) را پخش و پس از آن اعلام کرد که دستورالعمل قبلی مبنی بر ممنوعیت نمایش دادن چهره پیامبر اسلام در حال بازبینی و تغییر است.

پس از این حادثه، حمله به مسلمانان در سراسر اروپا گسترش پیدا می کند و بیش از 75 مورد حمله برضد مسلمانان تنها در فرانسه ثبت می شود. وزارت کشور فرانسه اعلام کرده بود که 10 هزار نفر از اعضای ارتش و پلیس را برای حفاظت و تامین امنیت عبادتگاه ها به کار گرفته خواهند شد اما بعدها مشخص شده مساجد جزئی از این طرح نیستند.
تنها در یکی از موارد حمله به مسلمانان پس از حادثه شارلی ابدو، یک فرانسوی، همسایه مسلمان خود را با ضربات چاقو به قتل می رساند. درباره جزئیات این حادثه گفته شده که قاتل، همسایه مسلمان مراکشی تبار خود را در شهر فوکلوز با 17 ضربه چاقو به قتل می رساند. تنها دلیل این حمله مهاجر و مسلمان بود این همسایه بود.
مهاجم در این حادثه بدون اجازه وارد خانه همسایه اش یعنی "محمد المکولی" 47 ساله شد و به وی 4 ضربه چاقو وارد کرد. قاتل سپس خانه را ترک کرد و دوباره با چاقوی بزرگتری بازگشت و 13 ضربه دیگر به جنازه قربانی وارد کرد. در حالی که فریاد می کشید "من خدای تو هستم ... من اسلام تو هستم."

با به راه افتادن موج همدردی با شارلی و راهپیمایی در فرانسه، سردبیر جدید این نشریه تصمیم به ادامه این راه گرفتند و در شماره بعدی نیز کاریکاتوری از پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) را ترسیم کردند و به جای 60 هزار نسخه همیشگی، در سه میلیون نسخه آن را منتشر کردند که اینبار با اعتراض مسلمانان سراسر جهان مواجه شد و کمپین های من عاشق محمد هستم در پی آن به راه افتاد.

دولت فرانسه همچنان به نام آزادی بیان حامی اهانت های شارلی به مسلمانان ( و مسیحیان) است و البته همچنان صهیونیست ها و لابی اسرائیل خط قرمز هستند...

سخن آخر
رهبر انقلاب در بخشی از پیام نوروز 1392 می فرمایند: «من اينجا مناسب ميدانم كه بگويم مسئولين دولت فرانسه هم در چند سال اخير دشمنی های آشكاری با ملت ايران كرده اند؛ اين يك ناهوشمندی از سوی دولتمردان فرانسه است. انسان عاقل، بخصوص سياستمدار عاقل، هرگز نبايد انگيزه ی اين را داشته باشد كه موجودی را كه دشمن او نيست، تبديل به دشمن كند. ما با دولت فرانسه، با كشور فرانسه مشكلی نداشتيم؛ نه در طول تاريخ مشكلی داشتيم، نه در دوران حاضر؛ اما سياست غلط از زمان ساركوزی ــ كه دولت امروز فرانسه هم متأسفانه همان راه را میرود ــ دشمنی با ملت ایران است. به نظر ما این كار غلطی است، كار غیرمدبرانه و غیرعاقلانه ای است، كار ناهوشمندانه ای است.»

منابع:
http://www.nbcnews.com/storyline/paris-magazine-attack/charlie-hebdo-edi...
http://persian.euronews.com/2015/01/15/belgian-newsagents-threatened-ove...
http://persian.euronews.com/2015/01/13/prophet-mohammad-on-front-of-next...
http://www.jihadwatch.org/2015/01/we-have-avenged-muhammad-muslims-murde...
http://www.ndtv.com/article/world/charlie-hebdo-editor-made-provocation-...
http://thefederalist.com/2015/01/08/men-without-chests-how-c-s-lewis-pre...
http://incogman.net/2015/01/you-wont-hear-this-on-charlie-hebdo