امام علی علیه السلام فرمودند: 
لاتَخلُوا الأرضُ مِن قائمٍ لِلهِ بِحُجّهٍ، إمّا ظاهِراً مَشهُوراً و إمّا خائِفاً مَغموراً؛ 
زمین هرگز از کسی که با حجت برای خدا قائم باشد خالی نمی ماند، یا آشکار و مشهور یا بیمناک و پنهان.(غررالحکم، ج6، ص 410)

شرح حدیث:
یکی از شناختهای ضروری«حجّت شناسی» است؛ شناخت کسی که از سوی خدا سندی معتبر و ملاکی قوی و معیاری روشن قرار داده شده است تا بندگان بندگی و اطاعت و عبودیّت خود را با اذن او و با انطباق با امر و نهی و نظر و رضای او انجام دهند. 
خداوند با حجّت هایش با بندگان «احتجاج» می کند. پس باید حجت های الهی را شناخت و طبق تعالیم آنان عمل کرد. 
حضرت مهدی، حجت الهی است که در پس پرده ی غیب پنهان و «قائم لله» است. 
او گر چه پنهان است، پیداترین و حاضرترین افراد است. خورشید هر چند پشت ابر باشد و از دیده ها پنهان، روشنگری و نورافشانی خود را دارد و اگر حجّت الهی هم در زمین نباشد، نظام هستی در هم می ریزد و مردم نیز بی پشتوانه و بی تکیه گاه می مانند. 
آن که «صاحب زمین و زمان» است، آن حجت غایت الهی است. 
شناخت او محبت می آورد و محبتش ما را به جرگه ی مطیعان می رساند. 
پی نوشت:
(1) غررالحکم، ج6، ص 410
منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).