مسلم را پس از دستگیری نزد ابن زیاد بردند. ابن زیاد به او گفت:« علیه امیر خود شورش می کنی و اتحاد مسلمانان را بر هم می زنی؟ 
مسلم گفت:« خلافت معاویه و بدتر از او، فرزندش، یزید، را به رسمیت نمی شناسم؛ زیرا او با زورگویی حق وصی پیامبر صلی الله علیه و آله را غصب کرده است. مردم این شهر اعتقادشان این بود که پدر تو نزدیکان آنها را کشته، خون آنها را ریخته و مانند قیصر و کسری رفتار کرده است. ما آمده ایم عدالت را اجرا و مردم را دعوت به حکم خدا و رسول کنیم».
ابن زیاد برای لکه دار کردن حیثیت مسلم، در جمع مردم به او گفت:« تو در مدینه شراب خواری می کردی!»
مسلم با کمال متانت پاسخ داد:« انسانی چون تو که کشتن افراد بی گناه برایش اهمیت ندارد، برای شراب خواری از من سزاوارتر است.» 
مسلم که می دانست ابن زیاد به زودی او را به شهادت خواهد رساند، به عمر سعد که قریشی بود و ادعای خویشی با او داشت، وصیت کرد. نخستین وصیت او این بود که کسی را نزد امام حسین علیه السلام بفرستند و او را از آمدن به کوفه منع کنند. دیگر آن که چون در کوفه کسی را ندارد، جنازه اش را کفن و دفن کنند. سوم آن که بدهی او را با فروختن شمشیر و دیگر وسایلش بپردازند. سرانجام مسلم در روز هشتم ماه ذیحجه سال 60 هجری به شهادت رسید.
------------------------------------
منابع:
الکامل، ج 5، ص 98. 
تاریخ طبری، ج 4، ص 283 .
حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص 186. 
دانشنامه رشد