آیت الله بهجت رحمه الله علیه خیلی در قضایای معنوی، موفق بودند. ایشان تا اواخر عمر، هم عبادتشان را داشتند، هم مرجعیت داشتند، هم زندگی شان را می کردند و هم راه شان را می رفتند. انسان باید بسیار قاعده مند باشد تا بتواند این گونه راه برود.
انسان نباید زیاد صحبت کند و مسیرش را نباید زیاد توضیح دهد. یکی از رفقا می گفت: این قضیه [سیر معنوی و سلوک] توجیه شده نیست. عرض کردم که: این مسیر، طبقه بندی است. درست است خداوند یک عنایاتی کرده و شما تا یک محدوده ای روشن و توجیه شده اید؛ ولی از این پله تا بالاتر خیلی پله هست که هر چه در این راه نشانت دهند، گر متوقف نشوی و نخواهی شلوغ کنی و مطرح کنی، پله های بالاتر را هم نشانت می دهند. انسان بالاتر است دائماً بالاتر است.
زیاد صحبت کردن، انسان را مشغول می کند و نمی گذارد به مراتب عالی تر بپردازد؛ چون همه چیز به زبان نیست. وقتی یک نفر در جمعی حرف می زند، در پشت این زبان، چیزهایی مصرف می شود. این چیزها وقتی در پایه  اول مصرف شد، دیگر جا ندارد که این ها پایه  دوم را تامین کند؛ اما اگر سربسته ماند، سرمایه ای می شود که برای گرفتن مرتبه  های بعدی هم آماده است.
خداوند به حضرت مریم سلام الله علیها می فرماید:
فَکُلی‏ وَ اشْرَبی‏ وَ قَرِّی عَیْناً فَإِمَّا تَرَیِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولی‏ إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنْسِیًّا؛[۱]
پس [از آن خرما] بخور و [از آن نهر] بیاشام و خاطرت را شاد و خوش دار، و اگر از مردم کسى را دیدى [که درباره نوزادت پرسید] بگو: من براى [خداى‏] رحمان روزه [سکوت‏] نذر کرده‏ام؛ پس هرگز امروز با هیچ انسانى سخن نخواهم گفت.
 قنداقه عیسی بر دستش بود و اسم خدا در مشت او بود؛ و خداوند به او می گوید: بخور و بیاشام و چشمت روشن باد؛ اما اگر کسی را دیدی، بگو: من تعهدی کرده ام که با احدی حرف نزنم. چرا؟ چون این حرف زدن، یک نوع ضمانت می آورد، و نگهداری این حال بسیار حساس است.
حرف که زده می شود، اتفاقات دیگری می افتد و باعث زحمت می شود؛ مردمی هم که نشسته اند و گوش می دهند، فقط گوش هایشان نیست، بلکه نفوس آنها پشت آن است.
البته سکوتی خوب است که به یاد خدا بگذرد؛ خداوند خودش جبران می کند. خیلی ها بوده اند که سی سال، چهل سال، سکوت کردند و حالا به دلیل همان سکوت، شنونده پیدا می کنند؛ فارغ از این که حرفهایشان چقدر مهم باشد. کلا سکوت، چیز ارزشمندی است.
------------------------
پی نوشت:
[۱]. سوره مریم، آیه ۲۶.
-----------------------
منبع : بنیاد هاد